Música Alma Sexo

Het einde van een weekje vrij. Hoe kunnen we dat beter afsluiten dan met vuurwerk? In de altijd knusse Heineken Music Hall bezochten we de wereldtournee van Ricky Martin's MAS tour. We stonden in de zogenaamde Golden Circle; een afgesloten gedeelte op het middenveld voor het podium waar je gemarkeerd met polsbandje in en uit kunt lopen. Het had zo mooi kunnen zijn als ze niet belachelijk veel mensen in deze 'VIP' ruimte laten waardoor je nog steeds als sardientjes in een blik opeengepakt stond. Dat hoeft de volgende keer dus ook niet meer.

Het concert was als verwacht maar hierdoor niet minder indrukwekkend. Veel visueel geweld en prachtige dansers maar bovenal mooie ballads en knallende energieke nummers. Zijn nieuwe album heeft zowaar meer gitaargeweld wat een mooie mix oplevert van stevige pop met latin. En de klassiekers - die inmiddels ook al talrijk zijn - werden uitbundig meegezongen door een publiek wat verrassend goed de Spaanse teksten beheerste. Ondanks de weerberichten is de zomer nu echt begonnen!

't Is Voorbij

Misschien is het alleen semantiek maar het was toch aanleiding het nog een jaar uit te stellen. In je veertigste jaar zitten of het jaar dat je veertig bent. Afgelopen jaar was voor mij de laatste variant van de twee van toepassing en sinds een paar dagen ben ik zelfs dat punt gepasseerd. De harde werkelijkheid.

Mike had al een hoop voorpret over de verrassing die hij had voorbereid voor me. En nieuwsgierig als ik ben heb ik een paar dagen vooraf toch maar even op internet geneusd wat er allemaal te doen was. En ja hoor. Bovenaan het lijstje van de concertagenda stond de aankondiging: Beth Hart in Tivoli Utrecht. Dus weken van mopperen mijnerzijds was dus onnodig gebleken. Ik begreep al niet waarom het niet lukte kaartjes te krijgen maar zogenaamd was ze uitverkocht: jawel nadat hij de kaartje al had natuurlijk. Maar goed we hadden ze, en dat was het enige dat telt.

Het concert was fantastisch. Blijkbaar heb ik wel iets met doorleefde vrouwenstemmen, krachtig met een rauw randje. En als het merendeel van de teksten dan ook nog autobiografisch is, geput uit een ruw leven, komen ze toch een stuk beter binnen. Beth spetterde, ontroerde, shockeerde, werkte op de lachspieren en maakte grote indruk. Meesterlijke rasartieste waarvan je je afvraagt waar ze toch al die tijd is gebleven. Voor haar thuisbasis The States misschien te confrontrerend maar wij nuchtere Hollanders kunnen wel wat hebben.

Donderdags hebben we een dagje Münster gedaan met mijn ouders en de hondjes. En dat betekende natuurlijk Weizenbier, Bratwurst en Schnitzel want buiten was het te koud en dan moet je je toch ergens aan warmen. Onderweg naar huis hebben we de eerste sneeuwbui van het seizoen ook weer gehad.

Flashback

Een volle week was het weer. Na een weekje afwezigheid omdat ik sinds lange tijd weer eens plat lag met mijn rug, stapelt het werk zich op. Dus dat betekende lange dagen om de schade in te halen; onderdompelen in een berg e-mail, telefoon en video conferences (met haperende lijnen) en op tournee naar onze vestiging in de Koekstad. Na een volle dag vergaderen kwamen we te spreken over een collega die ruim 25 jaar in dienst was. Dus reeds in dienst was bij de voorganger Bergstaal. En laat ik daar nu als jochie vakantiewerk hebben gedaan. Vage herinneringen borrelen naar boven. Het zou toch niet .... Maar goed dat ik naar beneden ging om de jubilaris te feliciteren. Wat bleek: haar kende ik nog. Als bleu jong in 1985 mocht ik met haar mee naar mijn eerste Tina Turner concert. Een aanstekelijk virus waar ik nooit meer van ben genezen.

Zoete herinnering...

Anouk

Met Inge en Marco hadden we zaterdag het concert Live At Westerpark in Amsterdam. Daar stond onze neder-rock-bitch Anouk op het programma. Na een forse wandeling van het parkeerterrein naar het Westerpark kwamen we op het festivalterrein waar de Haagse Anouk met haar rauwe stem en indringende teksten het publiek deelgenoot maakte van haar liefdesleed, kindergeluk en problemen van de moderne tijd. Wat een strot heeft dat wijf!

Helaas waren de weergoden ons niet gunstig gezind want na een eerste stortregen volgde een tweede - zo mogelijk met nog meer water. Helaas moest het programma met een paar nummers worden ingekort want op een podium met electronica in open terrein vond Anouk schijnbaar ook niet zo'n goed idee. In goede sfeer stroomde (dreef) het publiek al zingend voor Oranje naar de auto's. Onwetend dat de volgende dag ook Oranje een spreekwoordelijke koude douche zou krijgen.

We'll meet again

Tijdens een even gedenkwaardige als treurige Dodenherdenking met een rennende Beatrix, op de vlucht voor onzichtbaar gevaar, bleek nog eens te meer de kwetsbaarheid van publiek bij grote openbare evenementen. Hoe een schreeuwende éénling chaos kon veroorzaken bij mensen die schijnbaar op scherp stonden en weinig nodig bleken te hebben om in blinde paniek weg te rennen; niets ontziend op hun weg met een aantal gewonden tot gevolg. En het had nog veel erger kunnen zijn. De rust werd gelukkig binnen enkele minuten hersteld, niet in de laatste plaats door een zichtbaar geschrokken maar kordate Beatrix die zich hernam en de ceremonie liet vervolgen. Chapeau.

Na een dagje werken - ik voor 'de baas' en Mike de verbouwing op zolder - wilden we natuurlijk wel een beetje sfeer opsnuiven van alle festiviteiten rondom Bevrijdingsdag. Dus Mike en ik besloten het afsluitende concert aan de Amstel eens bij te wonen. Het concert begon met een luid applaus voor de koningin die volgens het publiek na de gebeurtenissen van de vorige dag wel een hart onder de riem kon gebruiken. Voorbereid op de kou hadden we onze winterjassen maar aangedaan en dat was gelukkig geen overbodige luxe. Muzikaal was het een mooi concert met gevarieerde licht klassieke en populaire muziek van Freek Bartels, Edsilia Rombley, Eva-Maria Westbroek en Marjon Lambriks. Het Limburgs Symfonie Orkest verzorgde de muziek. Het geluid zal vanuit de huiskamer ongetwijfeld mooier hebben geklonken maar de bijzondere en intieme sfeer (met duizenden nota bene) rondom de verlichte grachten mis je dan natuurlijk wel. Een mooie avond welke als vanouds werd afgesloten door een wegvarende zwaaiende Beatrix en Balkenende onder de begeleiding van Vera Lynn's We'll meet again.

Als dat geen leuk bruggetje oplevert; want morgen gaan Mike en ik weer op pad. Dit keer gaat de reis naar New York om vervolgens neer te strijken op Sint Maarten. En alsof dat nog niet genoeg is gaan we onder het mom van een bruiloft ook nog eens op verkenning naar de Dominicaanse Republiek.

We'll meet again.

Nice. And rough.

Een stoer wijf.
Rauwe klank, strakke benen.
Een vol concert.
Alleen zij en ik.

Zes maanden gewacht.
De beelden speelden in mijn hoofd.
Verse aankoop vandaag.
Alleen zij en ik.

Appelpop 2009

Ooit begonnen als tegemoetkoming aan een jonger publiek dat niet echt warmliep voor met appels en kersen versierde praalwagens, is Appelpop inmiddels uitgegroeid tot het grootste gratis muziekfestival van Nederland.

Afgelopen weekend was het weer zover en als een geregisseerde mierenkolonie schuifelde het publiek door de binnenstad richting het festivalterrein aan de Waal. Het programma bood - zoals te verwachten - weer een gevarieerd programma: van lokale bandjes tot en met pop en gothic rock. Wij gingen o.a. voor de band Novastar (sorry voor het geklets Evert) die inmiddels al helemaal aan het doorbreken is. Meest verrassend van dit jaar vond ik Kyteman's Hiphop Orkest die met een kakafonie van klassieke strijkers en blazers de rappende zangers ondersteunde. En wat een aanstekelijke energie had frontman Colin Benders met zijn 21 jaar (!). Als afzakker gingen we nog even naar De Merckt waar het weer gezellig druk was.

Zaterdag's gingen we er wederom op uit om onze neder-soulzanger Alain Clark aan te moedigen. Blijkbaar waren we hier niet de enigen want een volle tent stond al uitgebreid zijn werk mee te zingen. Tussendoor moest de innerlijke mens ook worden verzorgd dus om tijd te besparen liepen we de stad in voor een dürüm bij de Turk. Het eten was heerlijk; tijd hebben we er echter niet mee bespaard want erg efficiënt werd de bestelling niet afgehandeld. Dus John heeft veel moeten missen van het optreden van Epica. Iets zegt me dat Mike dat niet zo erg vond, gothic rock staat nog niet zo hoog op zijn lijstje. Gelukkig waren we ruim op tijd om nog een plekje in de afgeladen tent te vinden voor de oude rockers van Golden Earring. Al bijna een halve eeuw timmeren deze legenden aan de muzikale weg en, god, wat zetten zij nog een performance neer! Veel bekend werk uit hun uitgebreide oeuvre natuurlijk maar met mooie arrangementen. Er was veel ruimte voor solo's die niet in elk nummer tot zijn recht kwamen maar een super uitsmijter met een extended Radar Love; ruim 20 minuten!

Nadat we wederom nog even langs de kroeg wilden, hebben we hier toch maar van afgezien. Het plein was zwart van de mensen en werd afgesloten zodat er niemand meer bij kon. Meedeinend met de mensenmassa 'stroomden' we weer richting uitgang van het plein. Dan maar thuis een afzakkertje.

Edsilia

Afgelopen vrijdag hadden we alweer een muzikaal uitje. Ditmaal stond Edsilia Rombley op het programma. Mike en ik hadden haar al eens in Amersfoort gezien tijdens een kerstshow met Xander de Buisonjé dus we hadden hoge verwachtingen. Haar theatershow was vormgegeven rondom haar bezinningsperiode: de dame was alweer de dertig gepasseerd. Ze gaf een show met eerst wat ingetogen maar erg mooie liedjes. Tussendoor anekdotes vertellend over haar vriendinnen, jeugd, kinderwens en haar huidige leventje. Met haar meer up-tempo nummers kreeg ze zowaar het publiek in Tiel in de benen. Wat een lekkere, vrolijke en leuke meid is het toch.

Wij zouden met Niels en Dennis gaan maar Niels was verhinderd en aangezien een ongebruikt kaartje ook zonde is, ging Irene met ons mee. In het theater kwamen we Greg en Mary nog tegen: schijnbaar ligt Edsilia goed in de familie.
Na afloop stonden we nog even na te babbelen en moest ik uiteraard nog even met haar op de foto. Wie weet wat een grote wereldster zij nog gaat worden; aan haar performance zal het niet liggen!

The Afterglow

Terwijl ik lees dat het in Nederland weer vanouds lenterig is (maar niet heus) lig ik hier met mijn witte Europese billen in het zand van St Maarten. We hebben dinsdag meteen maar de Franse kant bezocht voor een avondmarkt en natuurlijk de lokale keuken geprobeerd. En na vier dagen en even zovele grilled burgers (god, wat smaken die toch lekker) dacht ik eraan even tussendoor mijn blog bij te werken want ik had nog een Tina experience.


Want voor wij maandag op het vliegtuig stapten richting de Caribean mochten we eerst nog twee keer naar Tina Turner. En een feestje was het weer hoor. Wat een energiebom is dat wijf toch! Pushing 70 maar nog steeds niet te houden. Op haar decimeter hoge hakken rent ze het podium over alsof het niets is. Geflankeerd door haar dansers spettert het nog steeds. En al is de choreografie herkenbaar en de arrangementen typisch Tina, het publiek smult ervan. Niet alleen ik zit alles uit volle borst mee te bleren, ook een groot aantal zielsverwanten doen dat met mij. En laat dat nou de reden zijn waarom Tina besluit dat deze concerten worden opgenomen voor haar nieuwe DVD. Schijnbaar is er geen enthousiaster publiek dan die Hollanders; dus toch niet zo koelbloedig als we van onszelf dachten. Ik mag zeggen dat ik veel grootheden heb gezien maar zelfs The Rolling Stones is het niet gelukt hun oude niveau te handhaven. Tina flikt het gewoon een volwaardige show neer te zetten zoals we die van haar gewend zijn. Het omkleden tussen de nummers wordt wat ruimer gepland zodat het publiek wordt getrakteerd op solo's van Tracy Campbell of Lisa Fisher of een show door de ninja's.

Eerlijk gezegd weet ik niet bij hoeveel concerten ik in de loop der jaren ben geweest van Tina Turner maar het zijn er veel. Heel veel. Begonnen bij haar toernee in 1984 stond ik als bleu jochie al te swingen. Ik was natuurlijk nog te jong om alleen te gaan dus mocht ik mee met collega's van mijn zus. Dat ik hier met voor mij wildvreemden was maakte voor mij niets uit. Het was wel de onomkeerbare bevestiging van een verslaving waar ik nooit meer vanaf ben gekomen. Natuurlijk spreekt haar muziek me ook aan maar een live show van Tina, daar kan NIETS tegenop. Dus alle toernees nadien ben ik geweest, naar meerdere concerten per toernee natuurlijk want op een been kun je niet lopen. Nu het er dan naar uitziet dat het echt de laatste keer is geweest, begint het toch weer te kriebelen.

Wat een heerlijk nagenieten is dit. Tina dreunt door mijn hoofd met de wuifende palmen op de achtergrond. Misschien moet ik toch maar proberen nog ergens een kaart te regelen voor een aller-, allerlaatste keer...

Tina: The Bitch Is Back!

Weet je nog? Uitgerekend terwijl ik met vakantie was in de Verenigde Staten en de Antillen, begon in Nederland de voorverkoop van de Europese tournee van Tina Turner. Dus ik had wat vriendjes gemobiliseerd om kaarten voor me te regelen. Dit lukte. Sterker nog, zowel beide concerten in Nederland (21 + 22 maart) als een voorproefje in Keulen, Duitsland. En dat voorproefje was gisteren. Dan nemen we geen risico, dus dagje vrij en al vroeg naar Keulen waar we rond 15:30 uur aankwamen. Auto geparkeerd bij de Arena waar het concert was en met de tram nog even de binnenstad in want op een lege maag kun je geen concert bezoeken, toch? We hadden vaste plaatsen midden in de arena dus we hoefden niet met slaapzak voor de deur. Maar toch, ruim op tijd (wat op zichzelf al een uitdaging voor me is ...) meldden we ons aan de deur en zochten ons plekkie op.

En dan het concert. Gelukkig geen voorprogramma van een wazig Heimat idool maar alleen de hoofdact. Dus daar zit ik met een door adrenaline gedrogeerd lijf te wippen op de stoel tot de lichten uitgingen en het robijnrode gordijn voor het podium wordt geopend. Het begint al goed met Steamy Windows. Gevolgd door meer werk uit haar top jaren (ik zal de verrassing niet verpesten voor iedereen die misschien nog naar haar concerten in Nederland gaan). En, al ben ik dan misschien niet objectief, maar ze ziet er fantastisch uit voor 69 jaar! Geflankeerd door jonge wervelende dansers en haar band (waarvan veel uit de originele bezetting!) blijft ze toch het middelpunt van de show. Naast nummers die we natuurlijk allemaal meegeblêren, verrast ze zelfs nog door Jumping Jack Flash en It's Only Rock 'n' Roll van de Rolling Stones te spelen. En dat natuurlijk op haar eigen energieke wijze. Mijn god, dat wijf is niet kapot te krijgen! Na Golden Eye, waarvan ze zelfs de hoge noten haalde, stond de zaal op z'n kop. Jong en 'seasoned' zouden de Engelsen zeggen; een divers publiek. Dat is het leuke van Tina, een brede aanhang zal ik maar zeggen. We hadden tussendoor een pauze wat voor mij een unicum was maar schijnbaar voor onze Duitse buren niet zo bijzonder. Anyway, na de pauze ging het verder met allemaal bekend werk en na Nutbush City Limits op dezelfde lift als tijdens de Wildest Dreams Tour, sloot ze af met het ingetogen Be Tender With Me Baby. Tussendoor waren er een aantal acts van ninja-dansers; schijnbaar gaat het verkleden tussen de nummers door niet meer zo snel als vroeger maar al met al, weer een top concert! Waarvan ik niet gedacht had het nog een keer mee te maken na haar laatste topper de Twenty-Four Seven Tour.

Nog 64 nachtjes slapen tot haar volgende concert ... (zucht)

Appelpop 2008

Vrijdag op de eerste avond van Appelpop was het gelukkig droog al was het wel modderig door de regenbuien van eerder op de dag. We dachten dat het erg druk zou zijn maar dat viel gelukkig mee. Gewoon gezellig in een goedgevulde warme tent. En samen met de b.v.d.s.* en Floor stonden we te genieten van de muziek. We raakten warempel nog aan de babbel met een groep bezoekers uit de omgeving van Tilburg, Brabant, want Appelpop is zo langzamerhand een begrip in Nederland geworden. Nadat Pascal van Blof de laatste nootjes uitkraamde, stroomde de tent weer langzamerhand leeg.


Op zaterdag was de drukte nog een graadje erger want gelukkig was het droog (en koud) maar wij waren niet de enigen die dat hadden ontdekt. Met ons nog zo'n 40.000 anderen. Dus met lasagna gevulde buikjes vertrokken Birgit, Annemarie en ik naar de Waalkade want daar trad Kane op. Mike zou wat later komen en Menno ging weer terug nadat hij ons had afgezet omdat hij op onze honden moest passen. Ehm, oh nee, hij had rugproblemen dus kon niet lang staan. Door alle drukte was het moeilijk te bellen of te sms'en dus van onze verwachte grote groep bleef er niet zoveel over. Nadat we na Kane een rondje over het terrein hadden gelopen liepen we weer naar binnen voor Guus Meeuwis. Daar liepen we prompt Dennis & Niels tegen het lijf (tussen alle bezoekers!) die ook al hadden geprobeerd ons te bereiken. Het was propjedruk in de tent en Guus had de stemming er snel in. Duizenden keeltjes die meeblerden op zijn muziek. Annemarie kende trouwens veel nummers, zou ze geoefend hebben? Mike hebben we niet meer gezien. Hij kon niet bij ons komen en wij konden elkaar niet bellen. Gelukkig kwamen we hem weer tegen toen wij weer naar huis gingen. Het was weer een gezellig feestje. Maar volgend jaar toch maar een vaste plek afspreken in plaats van elkaar bellen.

* = boys van de sportschool

Symphonica In Rosso

Zaterdag hadden we weer een muzikaal feestje. Dit keer trokken we naar de Gelredome voor het concert van Lionel Richie, Symphonica In Rosso. Jeroen van der Boom mocht het publiek opwarmen maar ondanks dat hij een goede stem heeft en een flitsend optreden gaf, kan ik me toch niet ontdoen van het gevoel dat hij een Borsato kloon is. Lionel maakte alle verwachtingen waar want deze ras-entertainer haalde alle oude hits van stal, opgepoetst met nieuwe arrangementen en al. Het was één sprankelende show waarbij ome Richie veel aan de babbel was met zijn publiek. Over de rozen die naar zijn hoofd werden geslingerd, over zijn mooie kleindochter maar hij was ook vol lof over de gastoptredens die Candy Dulfer, Alain Clark (met vader Dane!) en Trijntje Oosterhuis verzorgden.


Candy speelden een aantal eigen nummers en vervolgens samen met Lionel. Alain deed eerst This Ain't Gonna Work en riep tot veler verrassing zijn vader op het podium voor hun duet Father And Son. Na het duet dat Trijntje met Lionel zong (Face In The Croud) haalde ze een Burt Backarack nummer uit de motteballen: Say A Little Prayer. Dat was schrikken want ik kan nou niet zeggen dat ik hier fan van ben. Gelukkig sloot ze af met ouderwets Total Touch geweld, hetgeen mij haar saaie outfit deed vergeven.

Lionel verrastte iedereen door tijdens Three Times A Lady de figurerende dames de lucht in te laten tillen. Maar dit was nog maar het begin want tijdens de grote finale Dancing On The Ceiling werden alle registers los getrokken. Vuurwerk en een waterballet (indoor dus!) dat tegen de lampen opspoot. Hopelijk waren ze verzekerd tegen kortsluiting.

Al met al weer een supershow! Wel even omschakelen voor Appelpop wat volgende week weer is.

Marc Anthony

Terwijl ik net terug was van vakantie (schrijf ik later nog wel) riep de plicht alweer en mocht ik maandag weer aan de bak. Dus goedgemutst op pad met een vriendelijk zonnetje aan een stralende hemel. Hoe langer ik in de auto zat, hoe meer mijn stemming wijzigde. File. En dat was de rest van de week al niet anders. Ik zat voor een training dinsdag tot en met donderdag in Amsterdam dus dat fileleed kon altijd erger. En dat was ook het geval. Volgens mij is 2,5 uur naar Amsterdam niet echt een standaard reistijd.

Donderdag waren we snel klaar en dat kwam goed uit. Wij gingen namelijk naar Antwerpen naar een concert van Marc Anthony. Gelukkig kregen we een mailtje van de promotor dat na het voorprogramma het optreden van Marc pas om 21 uur zou beginnen dus we hadden de tijd. In verband met vaststaand verkeer (alweer) op de A27 reden we via Dordrecht naar Antwerpen. Gelukkig was het parkeren vlakbij het Sportpaleis geen probleem.

Zoals het een echte latino betaamt liet Marc zich niet leiden door de klok. Ruim 40 minuten te laat begon dan eindelijk het concert. En alle bekende nummers spoorde een golvend maar niet uitverkochte zaal aan van ritmisch gedein tot spectaculaire salsa demonstraties. Het concert zelf viel ons een beetje tegen. Het geluid was niet optimaal en het duurde toch een behoorlijke tijd voor Marc interactie had met zijn publiek. En aangezien hij het niet moet hebben van een wervelende show, moet het muzikaal natuurlijk top zijn. En daar had wat mij betreft nog wel een schepje bovenop gemogen. Naarmate het concert vorderde werd het publiek steeds meer opgezweept en ondanks dat de meeste nummers Spaans waren, viel het me op dat er veel mensen meezongen. Als een vrouw 'who stands by her man' was ook Jennifer Lopez met manlief op tournee. Ze kwam even het podium op om een luid joelend publiek vervolgens weer de rug toe te keren. Jammer, want ze blijkt binnenkort samen met Marc op tournee te gaan. Na afloop zochten we snel de auto op om weer naar huis te rijden waar we tegen enen weer aankwamen.

The Boss: delayed

Aangezien Bruce Springsteen vrijdag nog een beetje zat te snotteren werd zijn concert in het Gelredome uitgesteld naar zaterdag. Erg vond ik dit niet want dit leverde mij een leuk verjaarscadeautje op. Ingrid kon namelijk niet dus nam Evert mij mee naar het concert. Een superconcert mag ik wel zeggen.

I'm sorry for the delay. It would have been ugly. Zijn verontschuldigingen werden uiteraard meteen geaccepteerd want vanaf het begin knalde hij en z'n maten van de E Street Band van het podium. En deze vossen verliezen zeker hun haren en looks (ze lopen ook al tegen de 60) maar niet hun streken. Wat een dynamite! Met een mooie balans tussen oude en nieuwe nummers, steviger werk en ballads was het een prachtig concert. En van een haperende stem was geen sprake.

Dit was de setlist:

1. Radio Nowhere (Magic)
2. No Surrender (Born in the USA)
3. Lonesome Day (The Rising)
4. Gypsy Biker (Magic)
5. Magic (Magic)
6. Reason To Believe (Nebraska)
7. Candy's Room (Darkness on the Edge of Town)
8. She's The One (Born to Run)
9. Livin' In The Future (Magic)
10. The Promised Land (Darkness on the Edge of Town)
11. Darlington County (Born in the USA)
12. Tunnel of Love (Tunnel of Love)
13. Night (Born to Run)
14. Devil's Arcade (Magic)
15. The Rising (The Rising)
16. Last to Die (Magic)
17. Long Walk Home (Magic)
18. Badlands (Darkness on the Edge of Town)
19. Girls in Their Summer Clothes (Magic)
20. ‘Sinterklaas’ is Coming to Town
21. Born to Run (Born to Run)
22. Dancing in the Dark (Born in the USA)
23. American Land (We Shall Overcome)

Hij wist zelfs dat wij aan de vooravond stonden van Sinterklaas dus paste hij zijn programma daar op aan. Zoals hij trouwens elk concert zijn nummers aanpast. Ja, hij weet als geen ander zijn publiek te bespelen.
De Revu heeft en leuke podcast met zijn muziek. Voor de liefhebber. En mocht je The Boss ook eens live aan het werk zien? Volgend jaar 18 juni komt hij weer langs voor een concert in de Arena.

Trouwens, zo gek is het Gelredome nog niet als concertlocatie. Ik was er nog niet geweest maar het is niet zo kolossaal als de Arena. Dus een intiemer sfeertje en beter bereikbaar dan veel andere locaties.

Alessandro²

Gisteravond zijn we naar Het Concertgebouw in Amsterdam geweest voor een concert van mijn Italiaanse naamgenoot, Alessandro Safina. De tenor met poppy klassieke nummers kent natuurlijk iedereen van Luna. Maar hij heeft veel meer in zijn mars. Naast een aantal eigen (super) interpretaties van klassiekers (w.o. Nessun Dorma) bracht hij natuurlijk nummers van zijn nieuwe album. En zijn Hollandse vriendinnetje Petra Berger gaf ook acte de presence; ze kwam zelfs meermalen opdraven. En dat valt niet mee kan ik vertellen want de trap naar het podium toe is een behoorlijke afdaling (en terug dus klim). Zeker in je nieuwe galajaponnetje, die ook nog doorscheen. Alessandro maakte hierover een grapje dat hij het altijd zo warm vond in Nederland (...). Hun nieuwe duet Life Goes On kun je hier beluisteren.

Wat talen betreft mag hij nog wel even naar de nonnetjes in Vught want zijn Engels is beroerd. Maar zijn zangkwaliteiten en humor maken dat meer dan goed. Aan het einde van de show signeerde hij zijn album dus sloten wij braaf achteraan de rij, samen met honderden andere gasten. Maar, we hebben het dan. Drie keer zijn handtekening en ook nog op de foto. Helaas met een mobieltje maar toch.

Appelpop 2007

Het spande erom want ik lag weer es plat door mijn rug maar met (niet zachthandige) tussenkomst van de chiropractor was ik zaterdag toch weer op de been om naar het grootste overdekte gratis pop festival te gaan van Europa. En laat zich dat nou afspelen in Tiel. De line up was dit jaar super: The Scene, Racoon, Postman, Di-Rect, Van Velzen, After Forever, Ilse DeLange, Blof, Normaal en nog een groot aantal anderen.

's Middags zijn Mike en ik eerst naar Di-Rect gaan kijken want die waren al vroeg van de partij (13:00 uur). Ze waren erg goed en zijn het stadium van gezellig jongensbandje al lang gepasseerd. Normaal is Tim natuurlijk de frontman maar ook Spike heeft een gouden strotje hoor. Dat geeft de band alleen maar meer kleur.

Zaterdag waren Evert en Ingrid al vroeg bij ons want Ingrid wilde de gothic band After Forever graag zien. Het eerste nummer vond ik wel mooi maar toen alle registers open gingen moest ik toch afhaken. Dat konden mijn oren niet aan. Voor mij was het meer Never Again.

Nee, dan onze Ilse. Als ze het publiek aanspreekt is ze een schattig timide vogeltje. Maar als die scheur eenmaal open gaat: wat een genot! Enorm bereik wat prima tot haar recht komt met de kudde hits die ze toch alweer op haar naam heeft staan.

Tussendoor even aan de Egyptische shoarma en kofta om daarna weer te haasten voor de Zeeuwse vrienden Blof. En ook zij kregen de handen flink op elkaar. Hutje, mutje in de grote tent en het terrein daarbuiten. En iedereen brulde mee over zoute wateren en zilte lucht.

Het was voor mij het beste Appelpop tot nu toe, al vrees ik dat ze langzamerhand problemen krijgen met hun eigen succes. Ruim 30.000 bezoekers voor een gratis concert. Hoelang blijft dat nog goedgaan?

Zomerfeest Wesepe

Na aangesterkt te zijn van onze speurtocht en te hebben gegeten zijn we naar de Zomerfeesten van Wesepe gegaan, een dorpje tussen Deventer en Zwolle. Aangezien ik de dag erna weer es heb afgesproken met Simone om bij te lullen bleef ik slapen bij Inge en Marco. Marco belde me een paar dagen van te voren om te vragen of ik meeging naar Jan Smit. Ehm, wie? Ik was niet echt enthousiast maar gezien de groep mensen (Marco, Inge, Helma, Dianca, Mischa, Nel, Petra, Ferry, Marijke) heb ik toch maar ingestemd. Jan Smit is nog steeds niet echt mijn ding, maar eerlijk is eerlijk, die jongen kan wel zingen. Zonde van het slechte geluid maar dat zal er wel bij horen in een feesttent. Later kwamen nog Lucas en Gea. Stel je een zangduo voor waarvan hij zijn best doet en zij er als een stijve strijkplank naast staat. Van niveau onder Frans Bauer, deel dat door vier en haal er dan nog drie af. Vre-se-lijk. Ik dacht dat ik met wat drank op wel wat kon hebben, maar schijnbaar waren ze nog te vroeg. En je leert je familie goed kennen hoor want Marco kon beangstigend veel van hun meezingen, eng gewoon.

Tussendoor speelde de band Kabaal en ja, dit was meer mijn ding. Lekkere rock en pop covers. Beetje nostalgie van onze uitstapjes naar Boode en Dieka. Al met al een leuke avond gehad.

Antilliaanse Feesten

Zaterdag zijn we naar Hoogstraaten (B) geweest naar de Antilliaanse Feesten die daar jaarlijks worden gehouden. Dit festival biedt een podium voor allerlei tropische muziek als zouk, bacchata, merengue en natuurlijk salsa. Ik ging voornamelijk voor twee optredens: Kassav' (zouk van de Franse Antillen, luister hier) en La India (salsaprinses want de koningin is nog steeds Celia Cruz). En we waren niet de enigen hoor. Met duuzenden stonden we te swingen. Leeftijd speelde geen rol want ze waren allemaal vertegenwoordigt.

Natuurlijk gaan we behalve voor de muziek ook altijd voor het eten dat in talrijke tentjes te koop is op het festivalterrein. Dus na wat te hebben geswingd op de muziek, hebben we een hapje gegeten. Gelukkig door de uitbundige keuze geen moeilijke opgave want er is voor elk wel wat wils. Van Senegalese couscous, Surinaamse roti tot shoarma van Achmed.

De volgende dag kon ik natuurlijk niet meer lopen van de zere knietjes (drank viel wel mee) maar het was allemaal voor een goed doel. Volgend jaar maar weer.

Tania Kross

Eindelijk was het dan gelukt. We hadden kaarten voor een voorstelling in Het Concertgebouw in Amsterdam. Hier wilde ik al langer naar toe maar het was tot op heden niet gelukt hier werk van te maken. Door alle concerten van de laatste tijd op televisie hadden we besloten maar eens te kijken wat er op het programma stond. Op het lijstje stond Tania Kross, de mezzosopraan uit Curaçao.
Voorafgaand hadden we een rondleiding door de coulissen, kelders en zolder van het Concertgebouw en ik kan zeggen dat dit erg leuk was. Prachtig gebouw met een enorme organisatie erachter en wie wist nou dat er een tweede concertzaal bestond? Ik in ieder geval niet.

Tijdens het concert zong ze stukken uit de opera over het leven van Prinses Magogo KaDinuzulu, een zoeloe-prinses. Hoe mooi ik haar stem ook vind, deze muziek sprak me wat minder aan, te ingetogen en aangezien het in de oorspronkelijke (zoeloe) taal was, klonk het ook wat vreemd voor onze westerse oren. Dan moeten we toch nog maar eens een ander optreden van haar bezoeken want van wat ik op tv heb gezien was ik zeer onder de indruk.

Het tweede gedeelte van het concert bestond uit een opvoering door het Rotterdams Kamerorkest. Eerlijk gezegd had ik me hier weinig van voorgesteld maar dit was absoluut de moeite waard. Mooie strakke muziek (Rachmaninov), dramatisch en beetje bombastisch. En daar hou ik wel van wel dus al met al een geslaagde avond.

Keane

Vrijdagavond ben ik naar een concert geweest op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam. We (Evert, Ingrid, John) begonnen met het zoeken naar een restaurant maar dat viel nog niet mee dus we eindigden bij een shabby chineesje waar het eten prima was (geen aziatisch hoogstandje) maar hele schappelijke prijzen. Het concert van Keane was ondanks het beroerde weer van regen en wind weer super. Drie enthousiaste kerels op het podium die na hun dipje van afgelopen jaar weer helemaal terug zijn. En alle hits werden uitbundig meegeblérd. Na elk nummer kregen we te horen hoe blij ze waren dat er zoveel mensen waren bij dat hondenweer. Het lijkt me dat ze dat ook wel bij Engels publiek gewend zijn.
We zouden op het terrein Alied nog ontmoeten maar buiten wat heen en weer sturen van SMS-jes is dat niet gelukt. Een andere keer hopelijk meer succes.