Opmaat

Altijd drukke periode die laatste weken van het jaar. Op het werk wordt de dag beheerst door salarisronden, bonussen en evaluaties. Thuis hebben we de handen vol aan een puberende vizsla die commando's beantwoordt met luid geblaf. En het lijkt wel alsof iedereen net als ons volle agenda's heeft voor het jaar teneinde is.

Voor ons was dat reden om dit jaar maar geen kerstboom te nemen. Teveel gedoe. En bovendien het gevaar dat Vidám dat stukje bos in huis wel heel erg leuk vindt en met de kerstballen aan de haal gaat.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan dus Mike kreeg de kriebels, haalde de versiering van zolder en ging op pad voor een boom. Resultaat: een sfeervolle kamer en kitscherige toilet. Een (aangename!) verrassing toen ik thuis kwam.

Opmaat naar een gezellige, donkere kerst.

Onze Vidám

Gisternacht hebben we haar opgehaald bij Marjolein en Éva die over haar hadden gewaakt tijdens de lange reis vanuit Hongarije. Een beetje suf was ze aanvankelijk maar na een paar minuutjes tippelde ze nieuwsgierig over de parkeerplaats. Xara moest er nog even niets van hebben dus de eerste snauw had ze al te pakken. Het zal waarschijnlijk niet de laatste zijn.
Nadat Xara wat brokjes moest afstaan want de kleine had honger van de reis, werd de kamer ontdekt. Alle kleedjes werden de kamer door gesleept dus dat beloofd al wat. Gelukkig heeft ze wel rustig geslapen. Maar dat kwam natuurlijk door Mike naast haar op de bank.
Het zal een drukke periode worden met het ontdekken van de buurt, meegaan naar de stad en restaurant en natuurlijk Nederlands leren :)

Ze heet officieel Luxatori Velmíra, is geboren op 19 juni 2012 en komt net als Áfonya van Tibor Hámori. Maar wij noemen haar Vidám. Naar de vrolijke druktemaker die ze is.

Bizar

Donderdag een heel verdrietig afscheid van een veel te pril leven. Een dag later klinken we met de vrienden heel wat glaasjes, en verdiepen we ons zaterdag in de aanstaande Hindoestaanse bruiloft. En zondag lacht het zonnetje naar de jarige Mike terwijl de regen de hamburgers bijna wegspoelt.

Het kan wreed zijn. Bizar. En soms zo mooi.

'Alk, eigenlijk ben je best grijs.' Even staarde hij me aan, gefascineerd als hij was door zijn eigen constatering. Zonder bijbedoeling want het was, zoals het was. Een heldere constatering.
'Mama is ook al een beetje grijs', vervolgde hij.
'Ja, maar mama speelt vals. Zij verft haar haar.' Als hij dan toch op ontdekkingsreis was, zal ik de bubbel van zijn ideaalbeeld ook maar even doorprikken.
'Hoe oud ben je dan Alk?', vroeg hij.
'Heel oud!'. Zijn zusje viel hem bij. 'Hij is ouder dan mama en die is al veertig!', kirde ze.
'Oh ja. Jij bent de broer van mama hè?' Ergens wist hij het wel natuurlijk. Maar het was ook wel gek. Mama die een broer had. 'Ben jij de oudste dan?' Zijn bijdehandte zus wist hier ook geen antwoord op. Dus ik heb het ze nog weer eens uitgelegd. De vijf broers en zusters die net als hij en zijn zusjes in één huis woonden.
'Later gaan jullie ook bij elkaar op bezoek en slapen. En dan speel je met de kinderen van je zus.'
'Echt niet', zei ze beslist. Haar antwoord was even vlot als absoluut. Daar moest ze nog niet aan denken.
'Mag ik dan een keer bij jou slapen?' Hij maakte zich al op voor een vervolgoffensief. Over zijn zusjes die dat al wel hadden gedaan en ander vermeend onrecht dat hij als jongste telg moest ondergaan. Dat bleek niet nodig.
'Ja hoor, jongen. Jij mag altijd blijven slapen.'
'Vanavond?' Oh nee, vanavond ging niet want hij sliep al bij een vriendje.

's Avonds met mijn zusje - ja, die met de geverfde haren - werd de afspraak beklonken. Komende zaterdag als papa met de dochters op kamp is, gaan mama en zoon slapen in Tiel. We zullen hem eens laten zien wat deze oude mensen nog allemaal in hun mars hebben.

Bloesem

Het beloofde een mooie tocht te worden. Stevige wandelschoenen aan, lichte kleding en een flinke pas om in een sprookjesachtig decor een parcour te lopen van 20 kilometer. De Bloesemtocht in de Betuwe biedt een unieke gelegenheid door boomgaarden te lopen die normaal verboden gebied zijn. Of over de Linge met door militairen aangelegde pontons. De enige andere gelegenheid de Appeldijk vanaf het water te zien is in de zomer, peddelend in je kano.

Een rugzak met voedzame broodjes en bananen zou eigenlijk overbodig zijn want overal langs de route staan volop kraampjes, beheerd door uitbaters met allerlei lekkernijen voor de hongerige wandelaar. En terwijl je je benen rust geeft, je je tong prikkelt met ijskoude cola, dwaalt je blik af langs de slingerende dijk vol fanatieke wandelaars.

Moe, maar voldaan van de prestatie zouden we aankomen. Trots op de gelopen kilometers, de schitterende foto's en helemaal bijgepraat over de zin van het leven. Ter afsluiting klinkend met een heerlijk wijntje.

... Dus hebben we door het wisselvallige weer besloten de wandeltocht tot volgend jaar uit te stellen en maar meteen de middag met een wijntje door te brengen. Prima alternatief gebleken!

Welke hoort er niet in het rijtje thuis?

Na een hele leuke tijd op Curaçao en Aruba met familie, oude en nieuwe vrienden werden we in Nederland geconfronteerd met de harde realiteit. Nog 45 dagen tot de lente!

De Echte Sinterklaas

Gespannen kinderhoofdjes turen uit het raam zodra de schemer valt. En luidkeels zingen ze in de hoop dat er de volgende dag een presentje in hun schoen is achtergelaten. Het is die éne keer in het jaar dat je als ouders de Goedheiligman kunt aanwenden om je kinderen in het gareel te krijgen.

Door het uitbaten van de Sinterklaas gedachte heeft elke zichzelf respecterende werkgever een sinterklaasfeest, winkels sponsoren het strooigoed van Zwarte Piet en de intocht wordt op nationale televisie uitgezonden. De katholieke achtergrond van het feest speelt allang geen rol meer. En aangezien de Sint alleen voor kinderen cadeaus heeft, storten vlijtige volwassenen zich op zelf geplakte creacties als cadeau aan elkaar. Al dan niet vergezeld van een venijnige sneer in dichtvorm. En dat allemaal met oer-Hollandse gezelligheid.

De wereld is allang vergeten dat het de Nederlanders waren die Sinterklaas aan de wereld gaven. En door het harde werken van de eerste immigranten in Amerika is het feest om practische redenen naar Kerst verhuisd. Maar ook die olijke Santa Claus, is toch echt van ons!

Fijn Sinterklaasweekend!

7667 Gerard en Riet

Op 28 mei jl. was het zover. Na alle voorbereidingen waarbij familie, vrienden en buren stiekum zijn uitgenodigd, werden pa en ma geblindoekt naar de feestlocatie gevoerd. Ze dachten alleen 'iets' met de kinderen te doen maar werden verrast toegezongen door zo'n 60 enthousiaste gasten. Het werd een feestje tot in de kleine uurtjes die ons nog lang zal bijblijven.

Een feestje moest er komen,
zoals lang niet meer gezien.
Maar wie heeft dat bepaald,
met ‘mijlpalen’ volgens vast stramien?

We hebben de kroonjaren dus laten varen,
en hebben geen andere grond bovendien.
Dus de oplossing werd ‘spiegeljaren’,
ja, die noemer, daarop zijn we kien!

Een feestje zonder hen?
Ze moeten er niet van horen!
Missen doen ze niet,
al komen ze iets tevoren.

Want al schrijden de jaren,
alras aan elkaar.
De deur is nog altijd open,
voor wie ook wil, ze staan klaar.

Kijk eens goed om je heen,
als sluitstuk van dit verhaal.
Wij zijn hier voor jullie,
ja, wij allemaal!

Want het mag eens gezegd,
dat verdienen jullie van harte.
Na alle uitdagingen van het leven,
Respect en liefde, voor altijd in onze harten!

Donkere wolken met een roze rand

Toen het weer omsloeg en tropische warmte plaatsmaakte voor oer-Hollandse grijze luchten en waterlanders begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Het vele slapen en slechte eten van Áfi had dus niets met de warmte te maken. Toen ze zelfs haar favoriete varkensoor afsloeg was het direct aanleiding om naar de dierenarts te gaan. Daar werd een fikse koorts geconstateerd en wees bloedonderzoek en een röntgenfoto uit dat het om een ernstige leverontsteking zou gaan. We kregen een lading antibiotica mee en moesten haar de komende dagen goed in de gaten houden. Bij twijfel meteen naar de weekendarts. Gelukkig was dat laatste niet nodig en sloeg de kuur aan. Binnen een paar dagen ging het weer stukken beter en sinds medio vorige week (vr)eet ze weer als vanouds. Ongeluk bezworen.

Dat kon ik niet zeggen van mijn auto. Nadat ik vorige week maandag hongerig naar huis tufte, haperde de auto al meteen en kon ik de eerste afslag er al weer af. Nog steeds in Zwijndrecht nota bene. Het nummer van de leasemaatschappij was niet bereikbaar (ook handig zo'n pechnummer) waarna ik de ANWB maar belde. Die kwam na een uurtje, constateerde dat een auto het doorgaans niet zo goed doet zonder olie en belde hulpvaardig de wegsleepdienst. Weer een uurtje wachten, dat wel. In Rotterdam werd ik in een leenauto gepropt en kon ik eindelijk naar huis. Strontchagrijnig en hongerig als een beer. En bij thuiskomst had de televisie het ook al begeven. Die heb ik maar even gelaten voor wat het was.

En Murphy's Law had nog meer voor me in petto vorige week. De aflevering van een fotoboek voor mijn oom en tante liep vertraging op. Of ik deze ook kon komen afhalen in Den Haag. 'Tuurlijk wel' zei ik nog goed gemutst. Bij de drukkerij aangekomen rond achten 's avonds bleken ze van niets te weten. Wie me dan wel gebeld zou hebben, vroegen ze retorisch. 'Ja, me opoe!'. Ik verzin zeker zelf om naar Den Haag te tuffen in plaats van te wachten op de post. Gelukkig wisten ze daar nog wat service betekent dus ik werd in de wachtkamer gepoot en zij gingen als een gek het fotoboek in elkaar zetten. En dat is gelukkig allemaal goed gekomen hoor. En de ontvangers waren er erg blij mee. Dat verzacht de omstandigheden natuurlijk ook weer.

Onderweg naar huis begaf de autoradio en airco van de leenauto het. Heb ik weer. Dus zaterdag voor we met Evert en Ingrid naar Gay Pride in Amsterdam gingen, heb ik nog maar even een bezoekje aan de garage gebracht. De airco konden ze gelukkig meteen maken (gelukkig), de radio niet (shit). 

Anyway, de grachtentocht in Amsterdam was weer een feestje! Helaas viel de tocht grotendeels in het water maar de grachten stonden desondanks nog vol met belangstellenden. Om te schuilen voor de regen hebben lekker lang getafeld bij een Indonesisch restaurant waarna we nog even een rondje door de stad maakten. Vrolijke mensen alom. Een soort Koninginnedag maar dan roze, zonder vrijmarkt en veel internationaler. Begrijp je?

Party is over

Daar zit je dan te ontnuchteren op de bank. De vloer ziet eruit alsof een groep Poolse landarbeiders aardappels heeft gerooid. De keuken stinkt naar nicotine en drank en snakt naar een poetsbeurt. Van de vrachtlading roti - waar de Amsterdamse gaarkeuken jaloers op zou zijn - is verrassend weinig over. Evenals de drank. Een toekomst in fotografie lijkt niet voor me weggelegd want de camera heeft de hele avond werkloos klaargelegen: glad vergeten. Druk met lullen, eten en dansen dat ik was.

We zijn goed bedeeld met mooie cadeaus: met zorg gekozen en dankbaar ontvangen! Diner, weekendje weg, boeken, bloemen, tijdschriften, wijnen, keuken 'condiments', Hermitage bezoek, films, massage, een heus vriendenboekje. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ach, het vat ons wel zeer treffend samen moet ik zeggen.

Het was een stampvol huis met een bonte verzameling oude en nieuwe vrienden, familie en aanverwant pluimage. Het nadeel van je eigen feestjes is natuurlijk dat je nooit iedereen de aandacht kunt geven die je zou willen maar volgens mij was het weer geslaagd. Of onze naaste buren daar ook zo over denken betwijfel ik dus die moeten we voorlopig maar een beetje ontlopen.

Voor ons was het een prima slotakkoord van de feestdagen en onze 'kroon' verjaardagen. Terug naar de harde werkelijkheid.

Schoenendoos

Een verzameling schijnbaar willekeurige mensen die minstens één ding gemeen hebben. Een verbintenis die je niet kiest maar die jou kiest. Die je ontwijkt of die je viert. De bron aan de wieg van je persoonlijkheid, eigenschappen die je omarmt of verwerpt. Die je doet glimlachen bij de herkenning van een geur en de zoete herinnering aan vroeger. Die je doet fronzen bij een pijnlijk herkenbare onhebbelijkheid of de constatering dat er meer gelijkenis is dan je lief is.

Lees maar even mee: de moeder van de moeder van de vader van mijn vader.

Afgelopen weekend hadden wij ons twee-jaarlijkse feestje met de familie Gouw. Vier aanwezige generaties alweer. Altijd weer erg gezellig om tantes, (achter)neven en nichten te spreken. En al kan niet iedereen erbij zijn, het worden er elke keer weer meer en de geografische spreiding liegt er ook niet om. Van het Zeeuwse land tot polder en Veluwe; overal kom je 'ons' tegen. André had zijn schoenendoos geleegd en oude foto's meegenomen. Veel herkenning en verwondering. De foto's liggen gestapeld op mijn bureau, te wachten bij de scanner om verspreid te worden onder de familie: altijd gezellig voor een stormachtige winteravond met een goed glas wijn.

Ik neem me voor volgend jaar de camera mee te nemen, dan hebben we wat voor later. Onze eigen schoenendoos.

Hekserij

‘Hou je van koken?’
‘Jazeker’
‘En gebruik je daarbij ook verse kruiden?’
‘Ja. Soms ook uit eigen tuin.’
De waagmeesteres keek bedenkelijk en vervolgde haar vragenvuur.
‘Wat is je lievelingkleur?’
Bij het antwoord, ‘zwart’, fronsde ze haar wenkbrauwen en deed behoedzaam een stapje achteruit.
‘Hou je van wandelen in het bos?’
‘Ja hoor.’
‘En wandelen bij maanlicht in het bos?’
Nee, dat laatste dan weer niet. Tenminste, niet in het bos.
De meiden waren mijn redding want bij de vraag of ik huisdieren had, ja dus, en welke dit dan waren kon ik gelukkig, ‘honden’, antwoorden.
En Kim voegde hieraan resoluut toe: ‘Bruin en bruin met wit. En ze zijn heel lief!’

Ook Danique en Kim werden gewogen door de waagmeesteres en moesten vragen beantwoorden. Gelukkig gingen we alledrie met het felbegeerde certificaat de deur uit en kunnen we dus voortaan aantonen dat we geen heksen zijn. Hiertoe aangemoedigd door twee joelende meiden, was ze van mijn onschuld nog niet helemaal overtuigd.

Hieperdepier

Dat was een slopende week training in Netvorice, Tsjechië. Het internationale gezelschap kon ik maar op het nippertje ontvangen in een opgeruimd lokaal want men was op maandagochtend nog volop aan het opruimen van het huwelijkfeest daarvoor. Al die jaren Duits/Oostenrijkse overheersing heeft de Tsjechen in ieder geval geen Gründlichkeit gebracht.

Afijn, Mike en ik hadden er nog een paar dagen Praag aangeplakt waar we samen met Nabiha de stad als een goede oude bekende opnieuw ontdekten. Onze laatste trip naar Praag was in november ruim 10 jaar geleden, en het was toen zo koud dat ik van ellende een muts kocht want de oren vroren me van de kop. Alle hoogtepunten van de stad en omgeving zijn we afgeweest (torens, burcht, paleizen, kasteel Karlstejn) afgewisseld met een terrasje of lokaal restaurant. Nu is de Boheemse keuken niet mijn favoriet vanwege de enorme overdaad aan varkensvlees, aardappels, brood en meelproducten, maar een lekker bakkie soep maken; dat kunnen ze als de beste. Ik heb wel weer wat ideeën opgedaan.

Morgen is Mike jarig maar uitgebreid vieren wil 'ie natuurlijk niet, mijlpaal of niet. Zou hij nu na ons weekendje uit alsnog ook ontbijt op bed verwachten?

En ze leefden nog lang en gelukkig

Precies een week geleden alweer. Maanden, wat zeg ik, mááánden van voorbereiding hadden vrijdag hun climax. De heren stapten in het huwelijksbootje. Ondergetekende was de master of ceremonies, zoals een collega dat mooi formuleerde. De dag begon al goed want onderweg naar de huwelijkslokatie in Nijmegen bleek er een behoorlijke file te staan. Met ruime vertraging begonnen we de dag met een pittige lunch met de familie. Ondertussen zat de ambtenaar van de burgerlijke stand haar speech te oefenen en daar had ze dus ruim te tijd voor. Iets meer dan een uur over tijd begonnen we eindelijk met de officiële handeling van de dag. De ceremonie was mooi, intiem en persoonlijk. En het hoge woord kwam eruit: ja in tweevoud.

Het tweede deel van de dag speelde zich af in Rhenen, bij Tante Loes. Drieenhalf uur na onze verlate lunch schoven we wederom aan tafel. Want een diner stond op het programma. Ook hier hadden we heerlijk gegeten en werd het bruidspaar getrakteerd op cadeaus van de familie. Propvol rolden we naar de bovenzaal want daar zou het feest plaatsvinden. En nadat iedereen zijn plekje had gevonden en geanimeerd aan de babbel was, startte DJ Fons The Wiz en gaven Dennis en Niels hun openingsdans. Superknaller natuurlijk om het feest te openen en het zette meteen de toon voor de rest van de avond. En nadat de heren waren getrakteerd op een aubade door de familie en zich later in het zweet werkten voor een Body Pump demonstratie, mocht ook ondergetekende zich in op het feest storten. Het werd een gezellige avond tot in de kleine uurtjes.

Na het inpakken van de cadeaus hadden we een overnachting in Hotel De Wereld in Wageningen om de festiviteiten de volgende ochtend af te sluiten met een gezamenlijk ontbijt.

Het allerbeste jongens!

De dag erna mocht ik alweer vertrekken voor een drukke trainingweek in Netvorice, Tsjechië. Alleen dit weekend nog even een paar dagen Praag en dan weer terug naar een normaal leven.

Feestje

Dat was eens andere koek: de jaarswisseling met Inge, Marco en de kids. Dus dat betekende spelletjes doen en lantaarntjes maken. Om 12 uur met z'n allen aan de champagne (voor de kids natuurlijk virgin) en daarna naar buiten voor het vuurwerk. Sem had het hier niet zo op dus hij maakte zijn eigen feestje en stond binnen in zijn uppie te swingen op Beyonce. 's Ochtends moest ik natuurlijk aan de bak om samen met de kinderen deeg te kneden voor de verse broodjes. Maar het was gezellig hoor en de lantaarntjes hadden 's avonds bij oma ook nog dienst gedaan.

Afgelopen zaterdag hadden we ons verlate verjaardags- en nieuwjaarsfeestje. Dus dat betekende twee dagen slepen met boodschappen, koken voor een legerregiment en het verbouwen van de kamer. Het was weer een gezellig feestje al weet ik niet of de directe buren daar ook zo over denken want het duurde tot in de kleine uurtjes.

In alle gezelligheid heb ik vergeten foto's te maken dus dan maar een kiekje van ons kerstbankje buiten...

Gammele kerst

Ondanks dat ik maandag en dinsdag zo beroerd als een hond mezelf in de weg zat, leek het woensdag toch wat beter te gaan. Dus Dennis en Niels konden aantreden voor een gezellig kerstdiner bij ons thuis. En terwijl ik voor hen en Mike mooie gevulde borden maakte hield ik het zelf toch vooral bij muizenhapjes. Want ik was nog niet helemaal in orde.

Dit was ons zoveelste kerstdiner dus Mike en ik hadden de gangen goed verdeeld zodat niet steeds dezelfde kok in de keuken stond. Dit was het menu:

1. Soep van bospaddestoelen
2. Salade met geroosterde kip
3. Hartig taartje met paprika en ui
4. Triootje lamskotelet en entrecote
5. Caramelpudding, spekkoek en roomijs
6. Koffie met likeur

En natuurlijk alles zelf gemaakt want met kerst zet je je gasten geen voorgefrabriceerde hapjes voor.

Het was erg gezellig (en volgens ons vonden de boys dat ook). Wij ontvingen nog een leuke verrassing voor in juni 2009 maar daarover later nog wel een keertje.

De volgende dag was het met mij weer helemaal mis. Zeker naar de avond toe liep ik als een zombie door het huis om te eindigen met een lege maag boven de plee :( Weer terug bij af dus. En het was op tweede kerstdag bij Monique en Jan al niet veel beter. Ondanks al het kokkerellen door Nabiha kon ik niet echt meegenieten. Dus na het eten gauw weer huiswaarts en onder de wol.

Hopelijk ben ik weer helemaal fit als ik komende zaterdag mijn nieuw-/verjaarsfeestje heb.

Schuitje varen

Even wat onwennig maar al gauw driftig peddelend gingen we dan op pad. Ingestapt in Enspijk met als einddoel de rustplaats in Rhenoy; dat moest ons toch wel lukken. Op het rustige water van de Linge gaven we elkaar eerst nog de nodige tips hoe dit allemaal toch echt het handigst zou gaan. Terwijl Dennis zich de blaren op de handen roeide, bekeek Mike het allemaal maar op zijn gemak en vormde de bezemwagen ... ehm, -boot. En bij gebrek aan een regenbuitje had Jasper zichzelf inmiddels maar kletternat gespetterd.
In Rhenoy aangekomen wilde we onszelf even lekker verwennen met een vette hap maar dat ging niet door. Ik had weer eens een stel kerels bij me zonder geld. En aangezien het fenomeen pinautomaat daar nog niet was geïntroduceerd, moesten we ons beperken tot een simpel bakkie leut.
Op de terugweg rook Mike de thuishaven weer dus hij ging er in een spurt vandoor: die hebben we dan ook niet meer gezien. Overigens hadden wij er zelf ook behoorlijk de gang in hoor want we haalden een groepje in, die al aan de terugweg bezig was, terwijl wij nog heen peddelden. Afijn, gelukkig zijn we droog gebleven. En na een afzakkertje en stoofpotje thuis ging iedereen weer zijns weegs.

Zou er nog iemand vandaag met spierpijn uit bed zijn gestapt?

Roze Zaterdag

Afgelopen weekend was het dan zover: een in een roze kersenpakje gedompeld Flipje die de stakkers in de provincie het licht komt brengen (...). De parade heb ik niet helemaal gezien maar die vond ik niet echt bijzonder. Buiten het feit natuurlijk dat iedereen de grootste schik had. De tocht door de winkelstraat was wel gewaagd want door de smalle straten stonden de wagens meer stil dan leuk was. En arme Niels heeft er een lamme poot van het schakelen aan overgehouden.

Het echte feest was natuurlijk op het Plein waar alle kroegen met goedgevulde taps en luidruchtige muziek het publiek vermaakte. De optredens waren erg leuk en werden nagenoeg allemaal vertaald door twee enthouasiaste doventolken (driemaal raden wat de vertaling voor kroeg is). Met de 'echte' Robbie Williams, BearForce One en uiteraard Village People kon het feest niet meer stuk. Mijn god, ik kan geen YMCA meer horen. Het was vrijdag met de voorpret al supergezellig maar zaterdag was helemaal leuk. Een erg leuke sfeer met alle he-, ho- en bi's. Eerlijk is eerlijk, zo'n feest had ik nog niet meegemaakt in Tiel.

Tot in de vroege uurtjes ging het feest door en zoals de ongeschreven regels dat voorschrijven trokken de queens zich terug in de luxe kamers van Van der Valk en vleiden de dikes zich op hun slaapzakje op de camping.

Borrelen

Als verlaat verjaardagsfeestje en om te toasten op het nieuwe jaar hadden we gisteravond een kudde mensen over de vloer. De voorbereiding had weer de nodige voeten in aarde. Mike stond zich te vermaken in de keuken terwijl ik de huiskamer verbouwde. En aangezien vorig jaar de mensen in de zithoek klaagden over de harde muziek had ik de boxen nu maar naar de andere kant van de kamer verplaatst. Muziek geselecteerd in de party shuffle van Windows Media Center zodat we hier geen omkijken meer naar hadden. Voorheen huurden we altijd de sta-tafels maar Jan en Mike hadden er nu maar 2 gekocht om samen te gebruiken. Het was een gezellige avond en iedereen weer bedankt voor de komst. En voor degenen die er niet bij konden zijn: hopelijk lukt dat een andere keer weer.

Vandaag de hele middag grote opruiming en schoonmaak gehouden. Kerstboom in stukken in de GFT-bak. Versieringen weer naar zolder en de eethoek weer klaar waarvoor die bestemd is. En tjonge wat hadden wij een vies stelletje gasten. De vloer was niet meer om aan te zien! Zelfs vlekken op de muur (hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?). Gelukkig weer een fris gesopt huisje. Mike is nu eten halen bij de Vietnamees en dan vanavond lekker onderuit op de bank. We hebben het weer gehad.

Kerstavond

Bij de vraag wat we dit weer eens zouden gaan doen met kerst hebben Mike en ik besloten zijn familie uit te nodigen voor een etentje op kerstavond. En natuurlijk hebben we daar weer flink uitgepakt al heeft mijn voorstel van hazerug en hertefilet het niet gehaald ...

Dit was het menu:

1. Bisschopswijn met salami
2. Paté met bospaddestoelen
3. Tomaten met preisoep
4. Warme biefstuksalade met hazelnootjes
5. Rodekoolblad gevuld met appel en gehakt
6. Kalfsfricandeau met sherry/mosterdsaus
7. Gevulde appeltjes met amandelijs
8. Koffie en likeur

Tussendoor moesten we steeds aan de afwas want het antieke servies gooi je natuurlijk niet zo maar even in de vaatwasser.

Het was een gezellige avond en ook wel een beetje blij dat we het weer hebben gehad. Gelukkig is het maar één keer per jaar kerst.