Bella Italia

In september heb ik mijn 'echte' vakantie maar dat vond ik veel te lang duren. Met een drukke periode achter de rug én voor de boeg heb ik een weekje verlof gepland en zouden we erop uit trekken. Mike had zijn zinnen gezet op Frankrijk en voor mij mocht Zuid-Duitsland ook wel. Zoals dat vaak gaat bij ons, lieten we het aankomen op het laatste moment om de knoop wat betreft bestemming door te hakken. Frankrijk leek al snel af te vallen aangezien de zon zich daar al liet verdrijven door de nodige onweersbuien. Dus leek het toch Duitsland te worden al viel daar de temperatuur behoorlijk tegen. En zeg nou zelf, écht vakantiegevoel heb je natuurlijk in korte broek en hempie.

We besloten via Duitsland naar Noord-Italië te gaan. Xara mocht ook mee dus de bestemming moest hondvriendelijk zijn. Van Duitsland wisten we al dat honden doorgaans welkom zijn. Italië daarentegen heeft ons aangenaam verrast. Bij alle locaties, zowel voor de overnachtingen als in de restaurants, werd Xara met veel enthousiasme ontvangen en aangehaald. Bakjes water werden aangerukt nog voor onze bestelling werd opgenomen. En Italië zelf, dat voelt natuurlijk als thuiskomen. Prachtige oude dorpjes en steden, heerlijke restaurants met dito wijn. En hoe armoedig het er ook uit kon zien, altijd eerste klas olijfolie en balsamico. Van het thuisfront ontvingen we alleen maar onheilsberichten wat betreft het weer, dus wij hadden niet zo'n haast om weer naar het noorden te vertrekken. En het vinden van een slaapplaats kostte ook in het hoogseizoen nauwelijks moeite met de huidige voorzieningen op mobiel internet.

Venezië was bloedheet, viezig en prachtig tegelijk. Het colaatje voor € 9 op het terras heb ik maar overgeslagen, Hollander als ik ben. In Verona hebben we ons verrast over de schoonheid van de oude binnenstad, de leuke winkels en heerlijke slenterstraatjes die uitkomen aan de rivier waar je een prachtig uitzicht op de overkant had. En in Padua hebben we het graf bezocht van de heilige Sint Antonius (van Padua). In het pittoreske Vallegio sul Mincio hebben we na een heerlijke zomeravond aan het water bij vertrek nog het temperament van een driftige Italiaan mogen meemaken die vond dat wij geen recht hadden in het binnenstadje te rijden om de bagage te laden.

Nadat we ons hadden ondergedompeld in Italiaanse sferen met prachtige landschappen en kastelen zouden we onze weg terug via Oostenrijk, Zuid-Duitsland reizen. Daar bleek het nog steeds niet erg mooi weer te zijn dus we bleven onze laatste dag in Bolzano in de Dolomieten (Italiaanse Alpen). Dit van oorsprong Oostenrijkse gebied (Südtirol) bleek zijn wortels trouw, want behalve de taal was er weinig mediterraans te bespeuren. Bouwstijl, restaurantinrichting en mentaliteit; het had zo Duits kunnen zijn. Dat verklaarde de enorme hoeveelheid Oostenrijkse toeristen want die konden er in hun eigen taal terecht, dronken hun eigen bier en bestelden hun welbekende würstel.

Alsof het zo had moeten zijn was het gedaan met het mooie weer vanaf onze terugreisdag. Het laatste zonnestraaltje hadden we opgepikt bij de grootste Tiroolse waterval waarna de hemel dichttrok, het water bleef vallen, en we urenlange files hadden als gevolg van vrachtwagens met pech, ontsnapte biggen en spookrijders (!).

Nu even bedenken wat de bestemming in september wordt.

Onze route