Een spectaculaire opening twee weken geleden luidden al even spectaculaire Olympische Spelen in. London gaf alles wat het had beloofd; en meer. Een mooie mix van bekende en minder bekende sporten, hoogtepunten voor topsporters die hun arbeid van jaren bekroond zagen en de vileine teleurstelling voor degenen die het net niet konden waarmaken op het moment suprême.

De setting van de Spelen vond ik magistraal. Niet alleen een respectvolle verwijzing naar het machtige 'oude' Europa met decors als The Mall, Eton Rowing Center, Horse Guards Parade and Greenwich Park maar ook een link naar het andere, hypermoderne Londen met het Olympisch Stadion, Aquatics Center en het O2 Arena. Geen surrealistische setting in kille, kostbare bouwsels maar midden in het hart van de stad. De locaties die iedereen zo goed kent. Als ze één ding goed hebben gedaan, is het wel het afgeven van een spectaculair visitekaartje. Ondanks de enorme beveiliging die er blijkbaar gepaard gaat met dit soort evenementen heeft dit het spektakel niet overschaduwd. Velen hadden vrij genomen van hun werk om zich aan te melden als vrijwilliger. Natuurlijk ook een unieke gelegenheid om te kunnen zeggen dat je erbij was.

Terug naar de show. De opening was fantastisch. Met practhige decors waarin we meegenomen werden van het woeste Angelsaksische landschap, via de industrialisatie naar historische momenten, grootse artiesten en de bijdragen aan moderne techniek. Op geheel Engelse wijze werd 'de boodschap' ondersteund door humor: Mr. Bean die het symphonie-orkest op stelten zette, de Queen die in hoogsteigen persoon met Bond, James Bond, vanuit de helicopter het stadion in sprong en een keur aan bekende en legendarische artiesten. Waarvan enkelen overigens naar mijn mening beter in de mottenballen hadden kunnen blijven zitten.

De sluitingsceremonie was eveneens indrukwekkend. Visueel zeer goed uitgewerkt, wederom een bonte stoet aan legendarische artiesten als Madness, Pet Shop Boys, The Kings en The Spice Girls. En Annie, ach Annie Lennox is altijd fenomenaal. De huidige generatie artiesten was bescheiden vertegenwoordigd. Maar het optreden van Jesse J. met Queen-survivors Roger Taylor en Brain May is om nooit te vergeten.

Tot over 4 jaren. In Rio de Janeiro.

Opening door Máxima

De apotheose na maanden voorbereiding: de opening van ons kantoor in Zwijndrecht door Prinses Máxima. Mijn kantoor heeft de montagetafel niet overleefd... Mega-belangstelling en strenge veiligheidsmaatregelen. En de aftrap van een drukke en feestelijke openingsweek.

Fatsoenlijk graf

En opeens was daar weer die droogte en honger. Erger als ooit tevoren. Alsof iemand de kast opendeed en bedacht dat niemand zich om de voorraad had bekommerd. En alle eerdere reddingsoperaties ten spijt, was er geen plan om herhaling te voorkomen. Ook niet van de Afrikaanse broeders. Hele batterijen humanitaire organisaties struikelen over elkaar heen om met zogenaamde 'sterren' ambassadeurs op tournee te gaan en de wereld te laten zien hoeveel goeds er met publiek en privaat geld werd gedaan. Ik zal de laatste reportage over de Hoorn van Afrika wel gemist hebben.

Als we de lauwe reactie van de politiek moeten vertalen naar de bereidheid van particulieren om te geven, staat ons pas een echt drama te wachten. Op het journaal is het, het derde item. Na het economische nieuws. Diverse crises in Europese landen generen honderden miljarden aan reddingsfondsen alsof het Monopoly geld is. Of de pot met knopen waarmee je vroeger winkeltje speelde. De Amerikanen gaan hypocriet rollend over straat om hun virtuele schuldenplafond op te rekken. Iedereen weet al dat die grens omhoog zal gaan. Beide politieke partijen lijden zo geen gezichtsverlies.

De gulle gever van eerdere acties vraagt zich terecht af waarom dat geld in het verleden niet goed terecht kwam. En was Somalië immers geen boevenstaat? Moeten zij wel worden geholpen door dezelfde landen die op zee door ze worden gekaapt? We moesten maar eens principieel zijn. Met de hand ophouden is niemand groot geworden. 'Wie niet horen wil, moet maar voelen.', aldus onze opiniemakers.

En dus slachten 10 miljoen mensen hun laatste geit voor het schamele stukje vlees. Gaan vaders op zoek naar voedsel om hun gezin nooit terug te zien. Zien moeders het leven uit hun kinderen vloeien en hebben de kracht niet meer om een fatsoenlijk graf te graven.

Amy Winehouse

Getalenteerd, bezielend, eigenzinning, destructief, tragisch, memorabel. Een triest einde, een legende geboren.

Hoe reageer je op nieuws waarop iedereen al wachtte? Ze volgde Janis Joplin, Jimi Hendrix, Kurt Cobain, Jim Morrison naar haar plekje in de lijst met onnavolgbare artiesten die op 27 jarige leeftijd overleden.

I'm a Londoner

Gewapend met reisboekjes, wandelroutes en volgeladen camera stapten we op het vliegtuig. Heerlijk, een week lang vertoeven in de stad waar je je wentelt in goedgemanierde Londenaren, lekkere eettentjes, enorme collecties in de musea en natuurlijk musicals. Na een verschrikkelijke daling waarbij we behoorlijk door elkaar werden geschud was de aankomst op Victoria station door de penetrante lucht van rubber, olie en ijzer een feest van herkenning: de underground. En het moet gezegd worden: dit is toch echt wel het beste openbaar vervoer van alle steden die wij hebben gezien. Dit keer verbleven we nabij Paddington Station aan de rand van Hyde Park. Heerlijk zoals die eerste pint bitter (Engels bier) smaakt. ‘Anything else, love?’ Zeker de kleinere pubs bejegenen je alsof je vaste stamgast bent. En ken je de biermerken niet? Dan tappen ze gewoon een glaasje of 7 van elke soort zodat je eerst kunt proeven voor je besteld. Geen klachten van mijn kant dus.

Alle standaard toeristenspots hebben we dit keer overgeslagen. Nee, nu stortten we ons op de ontzettend hippe en gerenoveerde docks, bijzondere wandelroutes en de achteraf kerkjes. Daar waar de toeristen Regent Street doorliepen, pakten wij de zijstraat om in een Marokkaanse loungetent tussen de groene struiken aan onze falafel zitten. Ongemerkt heb je zo heel wat kilometers in de benen maar wederom een goed excuus om bij te tanken in de pub, niet? We maakten onszelf wijs dat door het vele lopen de hele dag nuttigen van warme maaltijden (Engels ontbijt, lunch in de pub en ’s avonds in de restaurants) geen kwaad kon. Dat wordt streng sporten deze week.

’s Avonds zijn we naar de musical Billy Elliot geweest wat een prachtige voorstelling was. Veel kinderen in de cast die de voorstelling dragen. Supertalenten, prachtmuziek en schitterende effecten in het decor. Dat wilden we een paar dagen later herhalen met de musical Dirty Dancing maar dat werd een koude douche. Flinterdun, slechte scene-overgangen en behalve de goede dans eigenlijk niets om in de herinnering te graveren.

We wilden eigenlijk met de auto richting Cambridge maar we lieten ons overtuigen dat het met de trein toch wel heel erg makkelijk was. Dus de hele woensdag doorgebracht in deze historische stad. Ik weet niet waar ze meer van hebben: de college’s op elke straathoek of de oude kerken ertussenin. Elke heilige leek wel naamgever aan de verschillende parochies. We vonden het een hele leuke sfeer in deze studentenstad waar we de lokale economie maar flink hebben gesponsord met onze aankopen. De warenmarkt liep al op z’n eind dus bij ons fruithapje kregen we ‘complimentary’ juice. Ach, anders werd het toch weggegooid. Op ons rondje door de stad liepen we een lange laan door waar wat agenten en publiek bij het hek stonden. Dit was de achteruitgang van King James College. Er was veel bedrijvigheid dus we stopten om wat foto’s van de kinderen in schooluniform te maken. Daar bleek op dat moment Koningin Elizabeth op het punt te staan te vertrekken nadat ze de 500 jaar jubileumviering had bijgewoond. Dus niets geen moeilijk gedoe in London: hier reed ze gezellig in haar auto driftig zwaaiend aan ons voorbij. Op weg naar haar helikopter die even verderop in het weiland stond. Zo, dat hebben wij ook maar weer meegepakt.

Terug in London. Na ons dineetje vonden we het tijd op het uitgaansleven op te zoeken. Dus wij togen de bar binnen, bestelden ons biertje en raakten al snel aan de babbel met ‘de locals’. Gek genoeg gaan de meeste bars nog steeds vroeg dicht dus om 23 uur ging het licht aan en stopte de muziek. Wat? We raakten net op dreef. Dus Ryan nodigde ons uit mee te gaan naar een andere bar die nog wel open was. Zo gezegd, zo gedaan. Kennis gemaakt met John waar we uiteindelijk een hele leuke avond mee hebben gehad. Naar het hotel terug was nog een uitdaging want vind om 4 uur ’s ochtends maar eens een beschikbare taxi samen met honderden anderen!

De stad was feestelijk aangekleed maar dit bleek niet voor ons bezoek. Wills & Kate stapten in het huwelijksbootje dus er werd flink uitgepakt. Overal vlaggen, posters, beveiliging, schoongepoetste straten en verwijderde prullenbakken. De echte beelden zouden we thuis wel weer zien; wij wilden de sfeer meemaken. De beste plek hiervoor zou Trafalgar Square zijn en dat bleek een goede keus. Samen met tienduizenden anderen stonden we naar de grote televisieschermen te kijken hoe de huwelijksgasten zich opmaakten voor Westminster Abbey, de huwelijksvoltrekking en de rijtour nadien. Het toch doorgaans zeer beheerste Engelse publiek kende ik eigenlijk alleen maar uitgelaten met een slok op en bij een voetbalwedstrijd. Hier kan er nog één aan worden toegevoegd: bij een koninklijk huwelijk. De oooh’s en aaah’s waren niet van de lucht en op verschillende momenten ontstond er een massaal gejuich en geroep. Dan zou een videocamera toch handiger zijn dan alleen fotocamera. Na de huwelijksvoltrekking stroomden de massa de stad in. Richting de talloze ‘street parties’ die overal werden gegeven. Bomvolle straten, zingende en lachende mensen waarmee je zo snel een gesprek aanknoopt. Dit was onze eigen Koninginnedagviering, maar dan zonder oranje en in London!

Gisteren hadden we afgesproken met John die we een paar dagen eerder ontmoetten. Daar maakten we kennis met zijn vrienden Jamey en James. Met hen hebben we onze laatste avond gevierd in die stad die zoveel te bieden heeft. Open en toegankelijke mensen in een historische en hippe setting. London is als thuiskomen. Ik kan niet wachten om weer terug te gaan.

Egypt

Piketpaal

De uitgezette piketpalen stonden een succesvolle informatieronde in de weg. En natuurlijk willen de onderhandelaars bij deze moeilijke formatie een resultaat presenteren waarmee ze goede sier kunnen maken naar hun achterban. Maar terwijl de impasse alleen maar groter wordt, de economische problemen zich opstapelen en het CDA zich afzijdig houdt, lacht Wilders in zijn vuistje om zijn almaar stijgende peilingen.

Zijn piketpaaltjes nu niet juist bedoeld om gestelde kaders te toetsen aan de realiteit en eventueel bij te stellen alvorens er gebouwd gaat worden?

Kies wijzer

Het slotakkoord van weken campagne van de politieke partijen in Nederland was het NOS debat van vanavond. Alles was uit de kast getrokken om de zwevende Nederlander een genuanceerd beeld te geven van de standpunten van de verschillende politieke partijen. Alle verwachtingen ten spijt bleek het toch vooral een herhaling van zetten. Zo op de vooravond van de verkiezingen worden er natuurlijk geen capriolen meer uitgehaald maar kiest men voor veilig; men wil immers een stabiele, betrouwbare indruk maken. En morgen zijn wij eindelijk aan het woord.

Emile Roemer: De opvolger bij het overwachte afscheid van Agnes Kant. In een paar weken gegroeid in zijn rol welke Marijnissen naar de achtergrond verdringt. Op humoristische wijze pleit hij voor handhaving van alle voorzieningen en vangnetten, bekostigd met hogere belastingen.
André Rouvoet: Met de bijbel in de hand lijkt hij toch meer ruggegraat te hebben dan zijn christenbroeders. Maar ook een grijze muis die alleen aan bod lijkt te komen om welke coalitie dan ook aan een numerieke meerderheid te helpen.
Femke Halsema: Als enige vrouw houdt ze zich staande tussen de haantjes. Erudiet en trappelend om plaats te nemen op het regeringspluche. Ze zou volgens de peilingen een geringe kans maken de eerste vrouwelijke premier te worden; of première zoals ze het zelf noemde.
Alexander Pechtold: Profileert zich als vernieuwer en voorman van een nieuwe sociale orde waarin individuele keuzevrijheid centraal staat. Zou het liberaal-democratische tijdperk nu echt zijn aangebroken?
Geert Wilders: Binnen een minuut van het debat betoogde hij weer over de islam al lijkt hij de laatste tijd wat milder geworden in zijn uitingen. Henk en Ingrid zijn zijn favoriete maatmannen; Fatima en Carlos doen niet mee. Nederland moet worden teruggeven aan de burger; de blanke aardappelvreter dan welteverstaan.
Job Cohen: Met zijn flegmatische 'de boel bij elkaar houden' straalt hij de rust uit in tegenstelling tot andere onheilsprofeten. Stabiel maar geen vernieuwer. Kleine stapjes als recept voor het ingang zetten van veranderingen.
Jan-Peter Balkenende: Tja, als zelfs je partijprominenten het hebben over 'Balkenende moeheid' heb je geen vijanden nodig. Kleurloos met verstreken houdbaarheidsdatum die het partijprogramma overschaduwt.
Mark Rutte: Zoveel kritiek als hij bij de vorige verkiezingen kreeg, zoveel lof wordt hem nu toebedeeld. Hij schurkt wel heel dicht tegen rechts aan met de economie als drijver van zijn programma. Waarom wordt er voor 'hardwerkend Nederland' altijd de leraar, politieagent en verpleegster als referentie genomen?

Ieder land krijgt de regering die het verdient. Ik wens ons allen veel wijsheid.

Pontifex maximus obsolete

De klucht waarmee het Vaticaan het hoofd tracht te bieden aan de schandalen rondom het kindermisbruik ontwikkelt zich zo langzamerhand tot een drama. Strategische missers door belangrijke, invloedrijke kopstukken uit de kerk als kardinaal Simonis ('wir haben es nicht gewuszt') en kardinaal Tarcisio Bertone (pseudo-wetenschappelijk verband tussen homosexualiteit en kindermisbruik) volgen elkaar op. Hoezeer het Vaticaan worstelt met deze zwarte bladzijde uit de geschiedenis blijkt wel uit de uiterst amateuristische en hautaine communicatie. Hoe tragisch de verwikkelingen rondom dit misbruik ook zijn voor de slachtoffers, onnodig meer leed wordt veroorzaakt door de meldingen niet serieus te nemen, aangiften in de doofpot te stoppen en de impact te bagataliseren. Ja, percentueel gezien gaat het natuurlijk maar om een kleine groep van allen die in de loop van de geschiedenis door de kerk zijn opgevangen. Maar als de clerus zich dusdanig buiten de tegenwoordige realiteit heeft geplaatst waardoor men een verkeerde inschatting maakt van de schok die deze schandalen op de maatschappij heeft, dan zeg ik dat de kerk geen vijanden nodig heeft met zulke 'vrienden'.

Het Vaticaan wordt internationaal erkend als souvereine staat. Ondanks het respect voor dit eeuwenoude instituut waaraan velen steun beleven, begint de druk naar vernieuwing groter te worden. Gelovigen, christenen, katholieken moeten overal in de verdediging voor een instituut waar ze zelf steeds minder verwantschap mee voelen. En natuurlijk is Paus Benedictus XVI niet persoonlijk verantwoordelijk voor al het leed dat onder de vleugels van zijn kerk is gebeurd. Maar is een staatshoofd verantwoordelijk als zijn onderdanen zich misdragen? Moet een politiechef zich verantwoorden als een agent zijn boekje te buiten is gegaan? Alleen een goede communicatiestrategie kan hier nog redding bieden. Boetedoening achter de schermen voldoet al niet meer. Ook eerdere schandalen in het nog korte pontificaat getuigen ervan dat er een kring verkeerde adviseurs rondom de Paus cirkelt.

Soms is het goed oude waarden en normen in stand te houden. En soms is het goed te luisteren naar de nieuwe maatschappij en veranderde behoeften. De eerste priesters waren immers ook niet celibatair; dit is pas in de vroege middeleeuwen ontstaan. En het opdragen van missen in de taal van de bevolking in plaats van Latijns is pas in de jaren '60 van de vorige eeuw ingevoerd en heeft geleid tot een kleinere afstand tussen kerk en gemeenschap. Dit is wellicht weer zo'n kruispunt in de kerkelijke geschiedenis.

De Paus is aan zet. Weet hij zijn kerk naar een nieuwe toekomst te loodsen en is hij zijn ere-titel waardig of sluit hij deuren (en oogkleppen) en maakt hij zichzelf en wat hij vertegenwoordigt overbodig.

Het Wilders dilemma

Tot mijn schrik claimt De Zakengids deze week dat 52 procent van de lezers op Geert Wilders gaat stemmen. Twee-en-vijftig procent!

Dat bekent dat van ons rijtje van vier geschakelde woningen er dus minimaal twee PVV aanhanger zijn. Dat er van mijn sportclubje stiekem kiezers zijn die geen (politieke) kleur bekennen. En dat de oude dames bij de Albert Heijn een stuk intoleranter zijn dan hun vriendelijke grijze haardos doet vermoeden. Dat gaat nog heel interessant worden morgen in de kroeg.

Maar als de beoogde kiezersgroep is gebaseerd op de lezers van het huis-aan-huisblaadje ben ik al wat minder ongerust. Bij ons gaat het immers ook dikwijls ongelezen in de papierbak.

Exodus

Als gedoodverfde kroonprinsen het zwalkende Haagse schip verlaten om de sturing over te laten aan stoffige oudgedienden, staat ons nog heel wat te wachten. De 'balans opmaken' heet dat dan. Zou het vertrek van de jonge generatie uit de politiek niet ook te maken hebben met de ontstane afzeikcultuur waarbij het al lang niet meer om de inhoud gaat maar enkel wie het hardste lawaai maakt? (Of vroeger het verst kon piesen...) Worden we straks geregeerd door degenen met het meeste zitvlees?

Sven Kramer's drama

Mike ligt al sinds de opening van De Spelen hele nachten wakker om alles te kunnen volgen. Dat sportvirus heb ik dan gelukkig niet overgenomen. Wel had ik me gisteren lekker op de bank geïnstalleerd om de verrichtingen op het Canadese ijs te aanschouwen. Fris gedoucht met een dekentje op de bank, hondjes erbij, dumbell met een vijftienjarige Glenlivet gereed en in opbouwende spanning voor de koningsrit. Getver, ga ik me dan toch nog ontpoppen als sportfanaat?

Afijn, nadat Bob de Jong toch nog verrastte met een versnelling aan het slot van zijn rit stond Sven Kramer al te trappelen van ongeduld. Dit was zijn moment. Jaren voorbereiding en training onder bezielende leiding van Gerard Kemkers moesten leiden tot een gouden climax. Met kloppende aderen zagen we ronde na ronde zijn voorsprong op de andere deelnemers vergroten. Een evident geplaveide weg naar eeuwige olympische roem.

En zoals in elk goed verhaal ontbrak ook hier de plotwending niet. Gerard wees driftig naar de binnenbaan. De verkeerde baan. Sven keek vertwijfeld maar deed zoals elke sportman zou doen. Hij volgde de aanwijzing op: de voortdenderende hogesnelheidstrein onherroepelijk rangerende op een dood spoor. In het stadion ontstond onrust. Gerard Kemkers moest wel door het (kunst) ijs willen zakken maar zette zijn coaching naar Sven voort. Pas na de zinderende maar waardeloze finish werd de euforie van Sven vervangen door frustratie. Terecht woedend op zijn trainer maar de race was gelopen. Hij speelde geen rol meer.

Groot respect heb ik voor Sven hoe hij de pers na de rit te woord stond. Zonder af te doen aan de enorme blunder van zijn trainer viel hij hem niet af. Het was gewoon een kapitale fout met de slechts denkbare timing. Hoofdsponsor Essent liet in het reclameblok weten dat zij '... nog steeds achter Sven Kramer staan ...'. Ben benieuwd of dat ook nog (financieel) geldt als het sponsorcontract met hem wordt heroverwogen. Ze hadden immers grootse plannen met hem.

Terwijl het drama zich ontvouwde keek de gedoodverfde tweede man, Lee Seung-Hoon, hoopvol naar het scorebord. Hij schoof een plekje in het klassement omhoog. De koning is dood. Lang leve de koning. Dat is ook sport.

DSB: Wolf in schaapskleren

Het doek is gevallen. Als een spannende Dan Brown verfilming wist de DSB (Dirk Scheringa Bank) haar zwanenzang te verlengen maar vanochtend maakte de rechter korte metten met de bank. Er was genoeg geprobeerd om deze trotse Hollandse geldschieter (lees: geldgraaier) op de been te houden. Het was een fascinerend proces om te zien hoe de bank in een maandenlange vervolgserie doof bleef voor verontrustende berichten van haar klanten, belangenorganisaties en de media. Er was volgens hen immers niets aan de hand. DSB was een met hard werken groot geworden speler op de geldmarkt. En dat daarvoor af en toe de spelregels een beetje werden opgerekt, ach het beste team deelt wel eens een sliding uit. Met op zichzelf bewonderingswaardige resultaten had menigeen nog ontzag voor deze David tegen de Goliaths in de financiële wereld. Door zich als belangrijke sponsor van onze nationale troetelsport schaatsen te profileren werden de eerste berichten van consumentenprogramma’s nog een beetje weggewimpeld. Kinderziektes zouden het zijn van een snel groeiende bank die slechts het beste met de klant voor had. Toen de berichten aanzwollen tot voorpagina-artikelen was men zich bij de DSB van geen kwaad bewust. Interviews van oud-medewerkers werden als niet serieus afgedaan. Men is immers met ons of tegen ons. Om de betrouwbaarheid van de onderneming te benadrukken werden bekende bestuurders aangetrokken. Oud-politici van liberaal statuur en een voormalig woordvoerder van de Amsterdamse politie. Van slechte casting kun je ze niet betichten. Al te critische financieel managers verlieten de club via de achterdeur, voormalig staatssecretaris De Grave voorop.

Likkebaardend bij de gedachte aan zoveel winst moet er bij de grote banken jaloers zijn gekeken naar dit kleine broertje. Ondanks de globale financiële crisis stond Scheringa voor ieder die het maar horen wilde te roepen dat het de DSB (lees: hem) voor de wind ging. De torenhoge provisies werden gecamoufleerd door lage maandlasten waardoor consumenten op het verkeerde been werden gezet. In onze volwassen markteconomie moet de consument zich eerst goed oriënteren op de markt, alvorens zijn keuze te maken voor levenbepalende financiële producten. De Nederlandse Bank en de Autoriteit Financiële Markten zouden immers wel waken over de schouder van de consument. Niets bleek minder waar. De praktijken van de DSB deden weliswaar wat wenkbrauwen fronzen, het was allemaal geoorloofd. Meneer Scheringa in de Quote, zijn bank eindelijk de status van kleine jongen ontgroeid en gast aan tafel bij parlementaire commissies van de Tweede Kamer. Tot het irritante aan toe want wij Hollanders houden niet van succesvolle koppen boven het maaiveld.

Zie hier het moment van de spannende plotwending. Hier diende zich de heer Lakeman aan. Als Robin Hood wierp hij zich op de wrede DSB. Hij vertegenwoordigde immers een grote groep (fractie van zo'n 1600) benadeelden. Onder het genot van een feestelijke champagne riep hij op tot een run op het geld van DSB. Hij had het recht aan zijn kant en blind voor de belangen van anderen en vervolgeffecten van zijn onverantwoordelijke oproep stapte hij op soortgelijk pluche, waar hij juist Scheringa van af kukelde. Gevolg: DSB en Scheringa met lege handen en de zelfbewierookte Lakeman in alle praatprogramma’s op prime time. De belangen van gedupeerden komen al helemaal niet meer aan bod.
Zoals dat hoort bij spannende scripts toverde Scheringa nog een verrassing uit de hoge hoed. Hij wist zijn rol in de conflictdriekhoek dader-slachtoffer-held meesterlijk van schurk in redder om te zetten. Gesteund door DSB groepies toog hij naar de rechter om hier een aantal scenario’s voor te leggen die de bank en zoveel arbeidsplaatsen zou redden. DSB was gedemoniseerd maar de grote Scheringa wist wel raad. De rechter hoefde slechts te kiezen uit al dat aanbod. Het weekend zou dienen als cliff-hanger waarbij de rechter maandag zou kiezen voor afronding van het epos of toch nog brood zou zien in een nieuwe reddingspoging.

Hoe dramatisch en triest de gevolgen voor alle betrokkenen, zowel spaarders als medewerkers, ook moge zijn het doek is terecht gevallen. Als we wanbeleid gaan honoreren ken ik nog wel een lijstje mogelijke klanten. Het zou de andere banken sieren met respect de afhandeling van het garantiestelsel op zich te nemen. Dit was namelijk het verloop van een drama dat ook het hunne had kunnen zijn. De klant staat al lang niet meer centraal bij de banken.

En Scheringa? Altijd voorkeur hebbende voor de underdog werd hij afgelopen dagen door het land gelauwerd voor al zijn inspanningen om DSB (lees: zijn eigen spaarpot) te redden. Het was opeens een vechter, op de bres voor al die gedupeerde klanten en mogelijk werkloze medewerkers. Partijen die door deze zelfde underdog in deze positie waren gebracht. Raar volk zijn we toch.