Olympische Spelen

Een spectaculaire opening twee weken geleden luidden al even spectaculaire Olympische Spelen in. London gaf alles wat het had beloofd; en meer. Een mooie mix van bekende en minder bekende sporten, hoogtepunten voor topsporters die hun arbeid van jaren bekroond zagen en de vileine teleurstelling voor degenen die het net niet konden waarmaken op het moment suprême.

De setting van de Spelen vond ik magistraal. Niet alleen een respectvolle verwijzing naar het machtige 'oude' Europa met decors als The Mall, Eton Rowing Center, Horse Guards Parade and Greenwich Park maar ook een link naar het andere, hypermoderne Londen met het Olympisch Stadion, Aquatics Center en het O2 Arena. Geen surrealistische setting in kille, kostbare bouwsels maar midden in het hart van de stad. De locaties die iedereen zo goed kent. Als ze één ding goed hebben gedaan, is het wel het afgeven van een spectaculair visitekaartje. Ondanks de enorme beveiliging die er blijkbaar gepaard gaat met dit soort evenementen heeft dit het spektakel niet overschaduwd. Velen hadden vrij genomen van hun werk om zich aan te melden als vrijwilliger. Natuurlijk ook een unieke gelegenheid om te kunnen zeggen dat je erbij was.

Terug naar de show. De opening was fantastisch. Met practhige decors waarin we meegenomen werden van het woeste Angelsaksische landschap, via de industrialisatie naar historische momenten, grootse artiesten en de bijdragen aan moderne techniek. Op geheel Engelse wijze werd 'de boodschap' ondersteund door humor: Mr. Bean die het symphonie-orkest op stelten zette, de Queen die in hoogsteigen persoon met Bond, James Bond, vanuit de helicopter het stadion in sprong en een keur aan bekende en legendarische artiesten. Waarvan enkelen overigens naar mijn mening beter in de mottenballen hadden kunnen blijven zitten.

De sluitingsceremonie was eveneens indrukwekkend. Visueel zeer goed uitgewerkt, wederom een bonte stoet aan legendarische artiesten als Madness, Pet Shop Boys, The Kings en The Spice Girls. En Annie, ach Annie Lennox is altijd fenomenaal. De huidige generatie artiesten was bescheiden vertegenwoordigd. Maar het optreden van Jesse J. met Queen-survivors Roger Taylor en Brain May is om nooit te vergeten.

Tot over 4 jaren. In Rio de Janeiro.