Xara

Op vakantie in Hongarije leerden we je kennen als een zachtaardige prachthond. Aangezien je beoogde eigenaar je niet afhaalde, werd jij onze souvenir. Met Áfi was je meteen vriendjes en sliep je vanaf de eerste nacht onder een gezamenlijk dekentje, tegen elkaar aan. Andere honden ging je uit de weg als deze te druk waren. Nee, jij wilde achter de konijntjes aan, of vogels. En zoals dat hoort bij een jachthond besloop je je prooi stapje voor stapje om er na een sprintje niet zelden triomfantelijk mee aan te komen lopen. Maar je was geen killer dus we lieten ze weer lopen.
Een in elkaar gedoken reiger leek de ultieme prijs. Langzaam sloop je naderbij en leek de vangst binnen handbereik. Maar de reiger spreidde zijn vleugels en geschrokken door zijn grootte deinsde je snel terug.

Binnenshuis was je een andere hond. Een enorme vrijdoos die haar aandacht bleef opeisen zolang jouw 'slachtoffer' maar bleef aaien. Wat betreft eten was je niet kieskeurig, alles at je met smaak. Maar een kwarkbakje was natuurlijk onweerstaanbaar en werd zelfs nadat deze door je was leeggelikt, nog door je bewaakt alsof er mirakuleus weer een volgende vulling zou volgen. De laatste jaren had je cappucino aan je lijstje toegevoegd en vonden we regelmatig een onschuldig kijkende Xara met het melkschuim nog op de neus.

Toen Áfi er al een jaar niet meer was hebben we je een nieuw maatje gegeven: Vidám. En het was zo mooi om te zien hoe de rollen werden omgedraaid. De schuwe Vidám werd moederlijk door je beschermd. Tot vervelenstoe bleef ze je uitdagen met ballen, beetjes in je oren of trok ze het kleedje onder je vandaan. Meestal was het goed, soms moest je haar tot de orde roepen. En slapen deden ook jullie samen onder een dekentje.

Toen je twee was werd er een ernstige vorm van heupdysplasie bij je gevonden. Je zou niet ouder dan 6 jaar worden. Met veel beweging hielden we je in vorm. Naast de fiets lopen, zwemmen en lange wandelingen in het bos; je kreeg er geen genoeg van. Natuurlijk werd je ouder. Maar van wandelen kreeg je nooit genoeg. En waar kon je dat nu beter doen dan op onze reizen door Europa of in de Eifel, met frisse lucht en af en toe een kudde herten dat je pad kruistte.

Een paar weken geleden begon je te kwakkelen. De ouderdom had eindelijk zijn intrede gedaan dachten we. Maar je werd steeds minder fit waarna uit onderzoek bleek dat je ziek was en niet meer beter zou worden. Zo fit als je altijd was, zo snel werd je zwakker. Je spierkracht nam schrikbarend snel af waardoor ook de oude heupklachten weer opspeelden. En je wilde nog zo graag. Dus een wandeling bestond nu uit een rondje om het huis waarna je je uitgeput weer op je kleedje liet vallen.
In een paar dagen tijd holde je conditie achteruit. Eten ging niet meer en hoezeer je ook probeerde, zelfs de zo geliefde kwark kon je niet meer bekoren.

Tot ons grote verdriet ben je gisteren veel te vroeg ingeslapen op je eigen kleedje, omringd door je baasjes en Vidám. Rustig en vredig.

Je lieve trouwe ogen, je ongelooflijke snelheid en ranke lijfje maar vooral je onvoorwaardelijke liefde blijven ons altijd bij.

Dag lieve Xaartje.

3 april 2002 - 7 juli 2014