't Is Voorbij

Misschien is het alleen semantiek maar het was toch aanleiding het nog een jaar uit te stellen. In je veertigste jaar zitten of het jaar dat je veertig bent. Afgelopen jaar was voor mij de laatste variant van de twee van toepassing en sinds een paar dagen ben ik zelfs dat punt gepasseerd. De harde werkelijkheid.

Mike had al een hoop voorpret over de verrassing die hij had voorbereid voor me. En nieuwsgierig als ik ben heb ik een paar dagen vooraf toch maar even op internet geneusd wat er allemaal te doen was. En ja hoor. Bovenaan het lijstje van de concertagenda stond de aankondiging: Beth Hart in Tivoli Utrecht. Dus weken van mopperen mijnerzijds was dus onnodig gebleken. Ik begreep al niet waarom het niet lukte kaartjes te krijgen maar zogenaamd was ze uitverkocht: jawel nadat hij de kaartje al had natuurlijk. Maar goed we hadden ze, en dat was het enige dat telt.

Het concert was fantastisch. Blijkbaar heb ik wel iets met doorleefde vrouwenstemmen, krachtig met een rauw randje. En als het merendeel van de teksten dan ook nog autobiografisch is, geput uit een ruw leven, komen ze toch een stuk beter binnen. Beth spetterde, ontroerde, shockeerde, werkte op de lachspieren en maakte grote indruk. Meesterlijke rasartieste waarvan je je afvraagt waar ze toch al die tijd is gebleven. Voor haar thuisbasis The States misschien te confrontrerend maar wij nuchtere Hollanders kunnen wel wat hebben.

Donderdags hebben we een dagje Münster gedaan met mijn ouders en de hondjes. En dat betekende natuurlijk Weizenbier, Bratwurst en Schnitzel want buiten was het te koud en dan moet je je toch ergens aan warmen. Onderweg naar huis hebben we de eerste sneeuwbui van het seizoen ook weer gehad.