Symphonica In Rosso

Zaterdag hadden we weer een muzikaal feestje. Dit keer trokken we naar de Gelredome voor het concert van Lionel Richie, Symphonica In Rosso. Jeroen van der Boom mocht het publiek opwarmen maar ondanks dat hij een goede stem heeft en een flitsend optreden gaf, kan ik me toch niet ontdoen van het gevoel dat hij een Borsato kloon is. Lionel maakte alle verwachtingen waar want deze ras-entertainer haalde alle oude hits van stal, opgepoetst met nieuwe arrangementen en al. Het was één sprankelende show waarbij ome Richie veel aan de babbel was met zijn publiek. Over de rozen die naar zijn hoofd werden geslingerd, over zijn mooie kleindochter maar hij was ook vol lof over de gastoptredens die Candy Dulfer, Alain Clark (met vader Dane!) en Trijntje Oosterhuis verzorgden.


Candy speelden een aantal eigen nummers en vervolgens samen met Lionel. Alain deed eerst This Ain't Gonna Work en riep tot veler verrassing zijn vader op het podium voor hun duet Father And Son. Na het duet dat Trijntje met Lionel zong (Face In The Croud) haalde ze een Burt Backarack nummer uit de motteballen: Say A Little Prayer. Dat was schrikken want ik kan nou niet zeggen dat ik hier fan van ben. Gelukkig sloot ze af met ouderwets Total Touch geweld, hetgeen mij haar saaie outfit deed vergeven.

Lionel verrastte iedereen door tijdens Three Times A Lady de figurerende dames de lucht in te laten tillen. Maar dit was nog maar het begin want tijdens de grote finale Dancing On The Ceiling werden alle registers los getrokken. Vuurwerk en een waterballet (indoor dus!) dat tegen de lampen opspoot. Hopelijk waren ze verzekerd tegen kortsluiting.

Al met al weer een supershow! Wel even omschakelen voor Appelpop wat volgende week weer is.