The Afterglow

Terwijl ik lees dat het in Nederland weer vanouds lenterig is (maar niet heus) lig ik hier met mijn witte Europese billen in het zand van St Maarten. We hebben dinsdag meteen maar de Franse kant bezocht voor een avondmarkt en natuurlijk de lokale keuken geprobeerd. En na vier dagen en even zovele grilled burgers (god, wat smaken die toch lekker) dacht ik eraan even tussendoor mijn blog bij te werken want ik had nog een Tina experience.


Want voor wij maandag op het vliegtuig stapten richting de Caribean mochten we eerst nog twee keer naar Tina Turner. En een feestje was het weer hoor. Wat een energiebom is dat wijf toch! Pushing 70 maar nog steeds niet te houden. Op haar decimeter hoge hakken rent ze het podium over alsof het niets is. Geflankeerd door haar dansers spettert het nog steeds. En al is de choreografie herkenbaar en de arrangementen typisch Tina, het publiek smult ervan. Niet alleen ik zit alles uit volle borst mee te bleren, ook een groot aantal zielsverwanten doen dat met mij. En laat dat nou de reden zijn waarom Tina besluit dat deze concerten worden opgenomen voor haar nieuwe DVD. Schijnbaar is er geen enthousiaster publiek dan die Hollanders; dus toch niet zo koelbloedig als we van onszelf dachten. Ik mag zeggen dat ik veel grootheden heb gezien maar zelfs The Rolling Stones is het niet gelukt hun oude niveau te handhaven. Tina flikt het gewoon een volwaardige show neer te zetten zoals we die van haar gewend zijn. Het omkleden tussen de nummers wordt wat ruimer gepland zodat het publiek wordt getrakteerd op solo's van Tracy Campbell of Lisa Fisher of een show door de ninja's.

Eerlijk gezegd weet ik niet bij hoeveel concerten ik in de loop der jaren ben geweest van Tina Turner maar het zijn er veel. Heel veel. Begonnen bij haar toernee in 1984 stond ik als bleu jochie al te swingen. Ik was natuurlijk nog te jong om alleen te gaan dus mocht ik mee met collega's van mijn zus. Dat ik hier met voor mij wildvreemden was maakte voor mij niets uit. Het was wel de onomkeerbare bevestiging van een verslaving waar ik nooit meer vanaf ben gekomen. Natuurlijk spreekt haar muziek me ook aan maar een live show van Tina, daar kan NIETS tegenop. Dus alle toernees nadien ben ik geweest, naar meerdere concerten per toernee natuurlijk want op een been kun je niet lopen. Nu het er dan naar uitziet dat het echt de laatste keer is geweest, begint het toch weer te kriebelen.

Wat een heerlijk nagenieten is dit. Tina dreunt door mijn hoofd met de wuifende palmen op de achtergrond. Misschien moet ik toch maar proberen nog ergens een kaart te regelen voor een aller-, allerlaatste keer...