Schoenendoos

Een verzameling schijnbaar willekeurige mensen die minstens één ding gemeen hebben. Een verbintenis die je niet kiest maar die jou kiest. Die je ontwijkt of die je viert. De bron aan de wieg van je persoonlijkheid, eigenschappen die je omarmt of verwerpt. Die je doet glimlachen bij de herkenning van een geur en de zoete herinnering aan vroeger. Die je doet fronzen bij een pijnlijk herkenbare onhebbelijkheid of de constatering dat er meer gelijkenis is dan je lief is.

Lees maar even mee: de moeder van de moeder van de vader van mijn vader.

Afgelopen weekend hadden wij ons twee-jaarlijkse feestje met de familie Gouw. Vier aanwezige generaties alweer. Altijd weer erg gezellig om tantes, (achter)neven en nichten te spreken. En al kan niet iedereen erbij zijn, het worden er elke keer weer meer en de geografische spreiding liegt er ook niet om. Van het Zeeuwse land tot polder en Veluwe; overal kom je 'ons' tegen. André had zijn schoenendoos geleegd en oude foto's meegenomen. Veel herkenning en verwondering. De foto's liggen gestapeld op mijn bureau, te wachten bij de scanner om verspreid te worden onder de familie: altijd gezellig voor een stormachtige winteravond met een goed glas wijn.

Ik neem me voor volgend jaar de camera mee te nemen, dan hebben we wat voor later. Onze eigen schoenendoos.