Fatsoenlijk graf

En opeens was daar weer die droogte en honger. Erger als ooit tevoren. Alsof iemand de kast opendeed en bedacht dat niemand zich om de voorraad had bekommerd. En alle eerdere reddingsoperaties ten spijt, was er geen plan om herhaling te voorkomen. Ook niet van de Afrikaanse broeders. Hele batterijen humanitaire organisaties struikelen over elkaar heen om met zogenaamde 'sterren' ambassadeurs op tournee te gaan en de wereld te laten zien hoeveel goeds er met publiek en privaat geld werd gedaan. Ik zal de laatste reportage over de Hoorn van Afrika wel gemist hebben.

Als we de lauwe reactie van de politiek moeten vertalen naar de bereidheid van particulieren om te geven, staat ons pas een echt drama te wachten. Op het journaal is het, het derde item. Na het economische nieuws. Diverse crises in Europese landen generen honderden miljarden aan reddingsfondsen alsof het Monopoly geld is. Of de pot met knopen waarmee je vroeger winkeltje speelde. De Amerikanen gaan hypocriet rollend over straat om hun virtuele schuldenplafond op te rekken. Iedereen weet al dat die grens omhoog zal gaan. Beide politieke partijen lijden zo geen gezichtsverlies.

De gulle gever van eerdere acties vraagt zich terecht af waarom dat geld in het verleden niet goed terecht kwam. En was Somalië immers geen boevenstaat? Moeten zij wel worden geholpen door dezelfde landen die op zee door ze worden gekaapt? We moesten maar eens principieel zijn. Met de hand ophouden is niemand groot geworden. 'Wie niet horen wil, moet maar voelen.', aldus onze opiniemakers.

En dus slachten 10 miljoen mensen hun laatste geit voor het schamele stukje vlees. Gaan vaders op zoek naar voedsel om hun gezin nooit terug te zien. Zien moeders het leven uit hun kinderen vloeien en hebben de kracht niet meer om een fatsoenlijk graf te graven.