I'm a Londoner

Gewapend met reisboekjes, wandelroutes en volgeladen camera stapten we op het vliegtuig. Heerlijk, een week lang vertoeven in de stad waar je je wentelt in goedgemanierde Londenaren, lekkere eettentjes, enorme collecties in de musea en natuurlijk musicals. Na een verschrikkelijke daling waarbij we behoorlijk door elkaar werden geschud was de aankomst op Victoria station door de penetrante lucht van rubber, olie en ijzer een feest van herkenning: de underground. En het moet gezegd worden: dit is toch echt wel het beste openbaar vervoer van alle steden die wij hebben gezien. Dit keer verbleven we nabij Paddington Station aan de rand van Hyde Park. Heerlijk zoals die eerste pint bitter (Engels bier) smaakt. ‘Anything else, love?’ Zeker de kleinere pubs bejegenen je alsof je vaste stamgast bent. En ken je de biermerken niet? Dan tappen ze gewoon een glaasje of 7 van elke soort zodat je eerst kunt proeven voor je besteld. Geen klachten van mijn kant dus.

Alle standaard toeristenspots hebben we dit keer overgeslagen. Nee, nu stortten we ons op de ontzettend hippe en gerenoveerde docks, bijzondere wandelroutes en de achteraf kerkjes. Daar waar de toeristen Regent Street doorliepen, pakten wij de zijstraat om in een Marokkaanse loungetent tussen de groene struiken aan onze falafel zitten. Ongemerkt heb je zo heel wat kilometers in de benen maar wederom een goed excuus om bij te tanken in de pub, niet? We maakten onszelf wijs dat door het vele lopen de hele dag nuttigen van warme maaltijden (Engels ontbijt, lunch in de pub en ’s avonds in de restaurants) geen kwaad kon. Dat wordt streng sporten deze week.

’s Avonds zijn we naar de musical Billy Elliot geweest wat een prachtige voorstelling was. Veel kinderen in de cast die de voorstelling dragen. Supertalenten, prachtmuziek en schitterende effecten in het decor. Dat wilden we een paar dagen later herhalen met de musical Dirty Dancing maar dat werd een koude douche. Flinterdun, slechte scene-overgangen en behalve de goede dans eigenlijk niets om in de herinnering te graveren.

We wilden eigenlijk met de auto richting Cambridge maar we lieten ons overtuigen dat het met de trein toch wel heel erg makkelijk was. Dus de hele woensdag doorgebracht in deze historische stad. Ik weet niet waar ze meer van hebben: de college’s op elke straathoek of de oude kerken ertussenin. Elke heilige leek wel naamgever aan de verschillende parochies. We vonden het een hele leuke sfeer in deze studentenstad waar we de lokale economie maar flink hebben gesponsord met onze aankopen. De warenmarkt liep al op z’n eind dus bij ons fruithapje kregen we ‘complimentary’ juice. Ach, anders werd het toch weggegooid. Op ons rondje door de stad liepen we een lange laan door waar wat agenten en publiek bij het hek stonden. Dit was de achteruitgang van King James College. Er was veel bedrijvigheid dus we stopten om wat foto’s van de kinderen in schooluniform te maken. Daar bleek op dat moment Koningin Elizabeth op het punt te staan te vertrekken nadat ze de 500 jaar jubileumviering had bijgewoond. Dus niets geen moeilijk gedoe in London: hier reed ze gezellig in haar auto driftig zwaaiend aan ons voorbij. Op weg naar haar helikopter die even verderop in het weiland stond. Zo, dat hebben wij ook maar weer meegepakt.

Terug in London. Na ons dineetje vonden we het tijd op het uitgaansleven op te zoeken. Dus wij togen de bar binnen, bestelden ons biertje en raakten al snel aan de babbel met ‘de locals’. Gek genoeg gaan de meeste bars nog steeds vroeg dicht dus om 23 uur ging het licht aan en stopte de muziek. Wat? We raakten net op dreef. Dus Ryan nodigde ons uit mee te gaan naar een andere bar die nog wel open was. Zo gezegd, zo gedaan. Kennis gemaakt met John waar we uiteindelijk een hele leuke avond mee hebben gehad. Naar het hotel terug was nog een uitdaging want vind om 4 uur ’s ochtends maar eens een beschikbare taxi samen met honderden anderen!

De stad was feestelijk aangekleed maar dit bleek niet voor ons bezoek. Wills & Kate stapten in het huwelijksbootje dus er werd flink uitgepakt. Overal vlaggen, posters, beveiliging, schoongepoetste straten en verwijderde prullenbakken. De echte beelden zouden we thuis wel weer zien; wij wilden de sfeer meemaken. De beste plek hiervoor zou Trafalgar Square zijn en dat bleek een goede keus. Samen met tienduizenden anderen stonden we naar de grote televisieschermen te kijken hoe de huwelijksgasten zich opmaakten voor Westminster Abbey, de huwelijksvoltrekking en de rijtour nadien. Het toch doorgaans zeer beheerste Engelse publiek kende ik eigenlijk alleen maar uitgelaten met een slok op en bij een voetbalwedstrijd. Hier kan er nog één aan worden toegevoegd: bij een koninklijk huwelijk. De oooh’s en aaah’s waren niet van de lucht en op verschillende momenten ontstond er een massaal gejuich en geroep. Dan zou een videocamera toch handiger zijn dan alleen fotocamera. Na de huwelijksvoltrekking stroomden de massa de stad in. Richting de talloze ‘street parties’ die overal werden gegeven. Bomvolle straten, zingende en lachende mensen waarmee je zo snel een gesprek aanknoopt. Dit was onze eigen Koninginnedagviering, maar dan zonder oranje en in London!

Gisteren hadden we afgesproken met John die we een paar dagen eerder ontmoetten. Daar maakten we kennis met zijn vrienden Jamey en James. Met hen hebben we onze laatste avond gevierd in die stad die zoveel te bieden heeft. Open en toegankelijke mensen in een historische en hippe setting. London is als thuiskomen. Ik kan niet wachten om weer terug te gaan.