Schnaps und Sachertorte

Da fuhren wir in Richtung der österreichischen Hauptstadt. Ehm .. wie bitte?

Al langer hadden we Wenen getorpedeerd als bestemming voor een kort uitstapje. Dus vorige week donderdag stapten we op het onzalige tijdstip van 5:30 uur uit bed om de lange autorit aan te vangen. Tassen gepakt, honden achterin, Nabiha en Irene opgepikt en op weg. De rit zelf viel nog wel mee want zeker voor de honden maakten we veel korte tussenstops. Alleen hadden onze Duitse buren wel erg veel wegopbrekingen wat ons helaas veel tijd kostte.
Uitgerekend bij aankomst in Wenen gaf onze tomtom de geest en moest ik mijn padvindersvaardigheden aanspreken om het doel te bereiken. Met wat 'Deutsches plaudern' van mijn kant konden we het toch nog snel vinden.

De stad Wenen is erg statig. Een echte keizerstad met veel grote stadpaleizen, herenhuizen en brede boulevards. Helaas stond daar tussenin ook veel recente bouw en de hedendaagse smaak van Germaans gepleisterde fantasieloze woonkazernes kan mij niet echt bekoren. Bah! Van goed opgevoede honden hadden ze daar nog niet gehoord dus er was nauwelijks een groenstrook te vinden waar onze meisjes hun * konden doen. En op straat doen ze het niet dus dat betekende lang lopen voor we een boom ontdekten waar geen hek omheen zat. Terwijl we nog wel gewapend met Tielse poepzakjes op pad waren gegaan.

Uiteraard hebben we alle highlights afgewerkt en wisselden we winkelen af met een terrasje (Sachertorte!) en kerken. In de Stephanskirche hebben we de graftombes bezocht waar nog hele stapels (!) skeletten liggen omdat in de middeleeuwen alle Weense inwoners in de kerk werden begraven. Dat leverde tijdens de pestepidemie teveel aanbod op zullen we maar zeggen.
Mike verdween met de dames in de Hennes & Mauritz (die hebben ze bij ons zeker niet?) terwijl ik me vermaakte in de stralende zon op het terras. Aan aandacht geen gebrek: daar zorgden Áfi en Xara wel voor.

De laatste dag doken we in het hofleven van het zomerverblijf Schönbrunn. Een erg mooi paleis waar nog veel authentieke kamers en gebruiksvoorwerpen waren te zien. De belangrijkste bewoners, Franz-Joseph en Elisabeth (Sisi) hadden ieder een nogal Spartaanse slaapkamer met een eenvoudig houten (eenpersoons!) bed. De gezamenlijke slaapkamer had daarentegen zo'n enorm bed dat het überhaupt bijzonder is dat daar nageslacht uit voortgekomen is. Ietwat luguber werd de vijl tentoongesteld waarmee keizerin Elisabeth eind 19e eeuw werd vermoord. Onvoorstelbaar dat dit minuscule gereedschap haar zo kon verwonden. Zelfs op haar laatste kleding is nauwelijks iets te zien.

's Avonds vonden we een hip Italiaans restaurant waar je met je elektronische klantkaart zelf je eten en drinken haalde. Een soort combi van fastfood en goed eten. Erg trendy en gezellig.

Helaas riep de plicht alweer snel dus togen we maandag weer terug naar huis.