Xara

Op vakantie in Hongarije leerden we je kennen als een zachtaardige prachthond. Aangezien je beoogde eigenaar je niet afhaalde, werd jij onze souvenir. Met Áfi was je meteen vriendjes en sliep je vanaf de eerste nacht onder een gezamenlijk dekentje, tegen elkaar aan. Andere honden ging je uit de weg als deze te druk waren. Nee, jij wilde achter de konijntjes aan, of vogels. En zoals dat hoort bij een jachthond besloop je je prooi stapje voor stapje om er na een sprintje niet zelden triomfantelijk mee aan te komen lopen. Maar je was geen killer dus we lieten ze weer lopen.
Een in elkaar gedoken reiger leek de ultieme prijs. Langzaam sloop je naderbij en leek de vangst binnen handbereik. Maar de reiger spreidde zijn vleugels en geschrokken door zijn grootte deinsde je snel terug.

Binnenshuis was je een andere hond. Een enorme vrijdoos die haar aandacht bleef opeisen zolang jouw 'slachtoffer' maar bleef aaien. Wat betreft eten was je niet kieskeurig, alles at je met smaak. Maar een kwarkbakje was natuurlijk onweerstaanbaar en werd zelfs nadat deze door je was leeggelikt, nog door je bewaakt alsof er mirakuleus weer een volgende vulling zou volgen. De laatste jaren had je cappucino aan je lijstje toegevoegd en vonden we regelmatig een onschuldig kijkende Xara met het melkschuim nog op de neus.

Toen Áfi er al een jaar niet meer was hebben we je een nieuw maatje gegeven: Vidám. En het was zo mooi om te zien hoe de rollen werden omgedraaid. De schuwe Vidám werd moederlijk door je beschermd. Tot vervelenstoe bleef ze je uitdagen met ballen, beetjes in je oren of trok ze het kleedje onder je vandaan. Meestal was het goed, soms moest je haar tot de orde roepen. En slapen deden ook jullie samen onder een dekentje.

Toen je twee was werd er een ernstige vorm van heupdysplasie bij je gevonden. Je zou niet ouder dan 6 jaar worden. Met veel beweging hielden we je in vorm. Naast de fiets lopen, zwemmen en lange wandelingen in het bos; je kreeg er geen genoeg van. Natuurlijk werd je ouder. Maar van wandelen kreeg je nooit genoeg. En waar kon je dat nu beter doen dan op onze reizen door Europa of in de Eifel, met frisse lucht en af en toe een kudde herten dat je pad kruistte.

Een paar weken geleden begon je te kwakkelen. De ouderdom had eindelijk zijn intrede gedaan dachten we. Maar je werd steeds minder fit waarna uit onderzoek bleek dat je ziek was en niet meer beter zou worden. Zo fit als je altijd was, zo snel werd je zwakker. Je spierkracht nam schrikbarend snel af waardoor ook de oude heupklachten weer opspeelden. En je wilde nog zo graag. Dus een wandeling bestond nu uit een rondje om het huis waarna je je uitgeput weer op je kleedje liet vallen.
In een paar dagen tijd holde je conditie achteruit. Eten ging niet meer en hoezeer je ook probeerde, zelfs de zo geliefde kwark kon je niet meer bekoren.

Tot ons grote verdriet ben je gisteren veel te vroeg ingeslapen op je eigen kleedje, omringd door je baasjes en Vidám. Rustig en vredig.

Je lieve trouwe ogen, je ongelooflijke snelheid en ranke lijfje maar vooral je onvoorwaardelijke liefde blijven ons altijd bij.

Dag lieve Xaartje.

3 april 2002 - 7 juli 2014

Opmaat

Altijd drukke periode die laatste weken van het jaar. Op het werk wordt de dag beheerst door salarisronden, bonussen en evaluaties. Thuis hebben we de handen vol aan een puberende vizsla die commando's beantwoordt met luid geblaf. En het lijkt wel alsof iedereen net als ons volle agenda's heeft voor het jaar teneinde is.

Voor ons was dat reden om dit jaar maar geen kerstboom te nemen. Teveel gedoe. En bovendien het gevaar dat Vidám dat stukje bos in huis wel heel erg leuk vindt en met de kerstballen aan de haal gaat.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan dus Mike kreeg de kriebels, haalde de versiering van zolder en ging op pad voor een boom. Resultaat: een sfeervolle kamer en kitscherige toilet. Een (aangename!) verrassing toen ik thuis kwam.

Opmaat naar een gezellige, donkere kerst.

Het open veld

(English below)

Van een afstand sloeg ze hem gade. Het dichte struikgewas beschutte haar van ongewenste ogen. Het was niet haar eerste keer en toch trilde haar knie nerveus. In haar buik golfde een weeïg verlangen. Hiernaar had ze al zo lang uitgekeken.

Hij keek wat schichtig om zich heen. Even dacht hij haar blik gekruist te hebben maar het zal wel een schittering van het zonlicht op het fris jonge blad even verderop zijn geweest. Zijn goedgevulde broek knelde ongemakkelijk. En net dat hij zich met een subtiele handbeweging herschikte, zag hij haar.

Rustig maar kordaat liep ze op hem af. De ogen strak gericht op datgene wat ze zo begeerde. Haar atletische voorkomen had ze te danken aan een sportief verleden. Ze mocht er nog zijn voor haar leeftijd. De welving in zijn broek illustreerde dat ze niet voor niets was gekomen.

Plagerig opende hij zijn knoop en stak zijn hand in de broek. Tergend langzaam haalde hij het tevoorschijn. Ze streek haar tong langs haar lippen, als opmaat naar dat wat ging komen. De spanning was bijna ondragelijk. Ze werd heen en weer geslingerd tussen een vlammend verlangen en de behoefte de situatie de baas te blijven.

Zijn andere hand stak hij uitnodigend uit. Ze aarzelde. Maar was dit niet waarvoor ze was gekomen? Nu moest ze doorzetten. Dus ze hapte toe.

En Xara was als een kind in een snoepwinkel zo blij. Een heerlijke kluif in het open veld. Helemaal voor haar alleen. De verwennerij.

The Open Field

She watched him from a distance. The dense undergrowth sheltered her from unwanted eyes. It wasn’t her first time but yet her knee was tingling. A sickening desire rippled through her stomach. She has been waiting for this for so long.

Nervously he looked around. For a moment he thought to have crossed her eyes but it may have been a glimpse of sunlight on the fresh young leaves a bit further. His well-filled pants squeezed uncomfortably. And just when he readjusted himself with a subtle hand movement, he saw her.

Quietly but firmly, she walked towards him. Eyes fixed on what she coveted. Her athletic appearance showed her sportive past. She was still a catch considering her age. The bulge in his pants illustrated that she had not come in vain.

He opened his button teasingly and stuck his hand into his pants. Provokingly slow he pulled it out. She licked her lips, as a prelude to what was coming. The tension was almost unbearable. She was torn between a flaming desire and the need to control the situation.

He held his other hand out inviting. She hesitated. But wasn’t this what she came for? Now she had to carry through. So she took bait.

And Xara was as happy as a kid in a candy store. A delicious dog bone in the open field. Just for her. The indulgence.

Onze Vidám

Gisternacht hebben we haar opgehaald bij Marjolein en Éva die over haar hadden gewaakt tijdens de lange reis vanuit Hongarije. Een beetje suf was ze aanvankelijk maar na een paar minuutjes tippelde ze nieuwsgierig over de parkeerplaats. Xara moest er nog even niets van hebben dus de eerste snauw had ze al te pakken. Het zal waarschijnlijk niet de laatste zijn.
Nadat Xara wat brokjes moest afstaan want de kleine had honger van de reis, werd de kamer ontdekt. Alle kleedjes werden de kamer door gesleept dus dat beloofd al wat. Gelukkig heeft ze wel rustig geslapen. Maar dat kwam natuurlijk door Mike naast haar op de bank.
Het zal een drukke periode worden met het ontdekken van de buurt, meegaan naar de stad en restaurant en natuurlijk Nederlands leren :)

Ze heet officieel Luxatori Velmíra, is geboren op 19 juni 2012 en komt net als Áfonya van Tibor Hámori. Maar wij noemen haar Vidám. Naar de vrolijke druktemaker die ze is.

Een spectaculaire opening twee weken geleden luidden al even spectaculaire Olympische Spelen in. London gaf alles wat het had beloofd; en meer. Een mooie mix van bekende en minder bekende sporten, hoogtepunten voor topsporters die hun arbeid van jaren bekroond zagen en de vileine teleurstelling voor degenen die het net niet konden waarmaken op het moment suprême.

De setting van de Spelen vond ik magistraal. Niet alleen een respectvolle verwijzing naar het machtige 'oude' Europa met decors als The Mall, Eton Rowing Center, Horse Guards Parade and Greenwich Park maar ook een link naar het andere, hypermoderne Londen met het Olympisch Stadion, Aquatics Center en het O2 Arena. Geen surrealistische setting in kille, kostbare bouwsels maar midden in het hart van de stad. De locaties die iedereen zo goed kent. Als ze één ding goed hebben gedaan, is het wel het afgeven van een spectaculair visitekaartje. Ondanks de enorme beveiliging die er blijkbaar gepaard gaat met dit soort evenementen heeft dit het spektakel niet overschaduwd. Velen hadden vrij genomen van hun werk om zich aan te melden als vrijwilliger. Natuurlijk ook een unieke gelegenheid om te kunnen zeggen dat je erbij was.

Terug naar de show. De opening was fantastisch. Met practhige decors waarin we meegenomen werden van het woeste Angelsaksische landschap, via de industrialisatie naar historische momenten, grootse artiesten en de bijdragen aan moderne techniek. Op geheel Engelse wijze werd 'de boodschap' ondersteund door humor: Mr. Bean die het symphonie-orkest op stelten zette, de Queen die in hoogsteigen persoon met Bond, James Bond, vanuit de helicopter het stadion in sprong en een keur aan bekende en legendarische artiesten. Waarvan enkelen overigens naar mijn mening beter in de mottenballen hadden kunnen blijven zitten.

De sluitingsceremonie was eveneens indrukwekkend. Visueel zeer goed uitgewerkt, wederom een bonte stoet aan legendarische artiesten als Madness, Pet Shop Boys, The Kings en The Spice Girls. En Annie, ach Annie Lennox is altijd fenomenaal. De huidige generatie artiesten was bescheiden vertegenwoordigd. Maar het optreden van Jesse J. met Queen-survivors Roger Taylor en Brain May is om nooit te vergeten.

Tot over 4 jaren. In Rio de Janeiro.

Bella Italia

In september heb ik mijn 'echte' vakantie maar dat vond ik veel te lang duren. Met een drukke periode achter de rug én voor de boeg heb ik een weekje verlof gepland en zouden we erop uit trekken. Mike had zijn zinnen gezet op Frankrijk en voor mij mocht Zuid-Duitsland ook wel. Zoals dat vaak gaat bij ons, lieten we het aankomen op het laatste moment om de knoop wat betreft bestemming door te hakken. Frankrijk leek al snel af te vallen aangezien de zon zich daar al liet verdrijven door de nodige onweersbuien. Dus leek het toch Duitsland te worden al viel daar de temperatuur behoorlijk tegen. En zeg nou zelf, écht vakantiegevoel heb je natuurlijk in korte broek en hempie.

We besloten via Duitsland naar Noord-Italië te gaan. Xara mocht ook mee dus de bestemming moest hondvriendelijk zijn. Van Duitsland wisten we al dat honden doorgaans welkom zijn. Italië daarentegen heeft ons aangenaam verrast. Bij alle locaties, zowel voor de overnachtingen als in de restaurants, werd Xara met veel enthousiasme ontvangen en aangehaald. Bakjes water werden aangerukt nog voor onze bestelling werd opgenomen. En Italië zelf, dat voelt natuurlijk als thuiskomen. Prachtige oude dorpjes en steden, heerlijke restaurants met dito wijn. En hoe armoedig het er ook uit kon zien, altijd eerste klas olijfolie en balsamico. Van het thuisfront ontvingen we alleen maar onheilsberichten wat betreft het weer, dus wij hadden niet zo'n haast om weer naar het noorden te vertrekken. En het vinden van een slaapplaats kostte ook in het hoogseizoen nauwelijks moeite met de huidige voorzieningen op mobiel internet.

Venezië was bloedheet, viezig en prachtig tegelijk. Het colaatje voor € 9 op het terras heb ik maar overgeslagen, Hollander als ik ben. In Verona hebben we ons verrast over de schoonheid van de oude binnenstad, de leuke winkels en heerlijke slenterstraatjes die uitkomen aan de rivier waar je een prachtig uitzicht op de overkant had. En in Padua hebben we het graf bezocht van de heilige Sint Antonius (van Padua). In het pittoreske Vallegio sul Mincio hebben we na een heerlijke zomeravond aan het water bij vertrek nog het temperament van een driftige Italiaan mogen meemaken die vond dat wij geen recht hadden in het binnenstadje te rijden om de bagage te laden.

Nadat we ons hadden ondergedompeld in Italiaanse sferen met prachtige landschappen en kastelen zouden we onze weg terug via Oostenrijk, Zuid-Duitsland reizen. Daar bleek het nog steeds niet erg mooi weer te zijn dus we bleven onze laatste dag in Bolzano in de Dolomieten (Italiaanse Alpen). Dit van oorsprong Oostenrijkse gebied (Südtirol) bleek zijn wortels trouw, want behalve de taal was er weinig mediterraans te bespeuren. Bouwstijl, restaurantinrichting en mentaliteit; het had zo Duits kunnen zijn. Dat verklaarde de enorme hoeveelheid Oostenrijkse toeristen want die konden er in hun eigen taal terecht, dronken hun eigen bier en bestelden hun welbekende würstel.

Alsof het zo had moeten zijn was het gedaan met het mooie weer vanaf onze terugreisdag. Het laatste zonnestraaltje hadden we opgepikt bij de grootste Tiroolse waterval waarna de hemel dichttrok, het water bleef vallen, en we urenlange files hadden als gevolg van vrachtwagens met pech, ontsnapte biggen en spookrijders (!).

Nu even bedenken wat de bestemming in september wordt.

Onze route

Bizar

Donderdag een heel verdrietig afscheid van een veel te pril leven. Een dag later klinken we met de vrienden heel wat glaasjes, en verdiepen we ons zaterdag in de aanstaande Hindoestaanse bruiloft. En zondag lacht het zonnetje naar de jarige Mike terwijl de regen de hamburgers bijna wegspoelt.

Het kan wreed zijn. Bizar. En soms zo mooi.

'Alk, eigenlijk ben je best grijs.' Even staarde hij me aan, gefascineerd als hij was door zijn eigen constatering. Zonder bijbedoeling want het was, zoals het was. Een heldere constatering.
'Mama is ook al een beetje grijs', vervolgde hij.
'Ja, maar mama speelt vals. Zij verft haar haar.' Als hij dan toch op ontdekkingsreis was, zal ik de bubbel van zijn ideaalbeeld ook maar even doorprikken.
'Hoe oud ben je dan Alk?', vroeg hij.
'Heel oud!'. Zijn zusje viel hem bij. 'Hij is ouder dan mama en die is al veertig!', kirde ze.
'Oh ja. Jij bent de broer van mama hè?' Ergens wist hij het wel natuurlijk. Maar het was ook wel gek. Mama die een broer had. 'Ben jij de oudste dan?' Zijn bijdehandte zus wist hier ook geen antwoord op. Dus ik heb het ze nog weer eens uitgelegd. De vijf broers en zusters die net als hij en zijn zusjes in één huis woonden.
'Later gaan jullie ook bij elkaar op bezoek en slapen. En dan speel je met de kinderen van je zus.'
'Echt niet', zei ze beslist. Haar antwoord was even vlot als absoluut. Daar moest ze nog niet aan denken.
'Mag ik dan een keer bij jou slapen?' Hij maakte zich al op voor een vervolgoffensief. Over zijn zusjes die dat al wel hadden gedaan en ander vermeend onrecht dat hij als jongste telg moest ondergaan. Dat bleek niet nodig.
'Ja hoor, jongen. Jij mag altijd blijven slapen.'
'Vanavond?' Oh nee, vanavond ging niet want hij sliep al bij een vriendje.

's Avonds met mijn zusje - ja, die met de geverfde haren - werd de afspraak beklonken. Komende zaterdag als papa met de dochters op kamp is, gaan mama en zoon slapen in Tiel. We zullen hem eens laten zien wat deze oude mensen nog allemaal in hun mars hebben.

Bloesem

Het beloofde een mooie tocht te worden. Stevige wandelschoenen aan, lichte kleding en een flinke pas om in een sprookjesachtig decor een parcour te lopen van 20 kilometer. De Bloesemtocht in de Betuwe biedt een unieke gelegenheid door boomgaarden te lopen die normaal verboden gebied zijn. Of over de Linge met door militairen aangelegde pontons. De enige andere gelegenheid de Appeldijk vanaf het water te zien is in de zomer, peddelend in je kano.

Een rugzak met voedzame broodjes en bananen zou eigenlijk overbodig zijn want overal langs de route staan volop kraampjes, beheerd door uitbaters met allerlei lekkernijen voor de hongerige wandelaar. En terwijl je je benen rust geeft, je je tong prikkelt met ijskoude cola, dwaalt je blik af langs de slingerende dijk vol fanatieke wandelaars.

Moe, maar voldaan van de prestatie zouden we aankomen. Trots op de gelopen kilometers, de schitterende foto's en helemaal bijgepraat over de zin van het leven. Ter afsluiting klinkend met een heerlijk wijntje.

... Dus hebben we door het wisselvallige weer besloten de wandeltocht tot volgend jaar uit te stellen en maar meteen de middag met een wijntje door te brengen. Prima alternatief gebleken!

En dit is Ed

Wij waren wel toe aan een zonnig uitje. Als de lente niet bij ons komt zoeken wij haar wel op toch? Dus boekten we een paar dagen Milaan. Heerlijk onderdompelen in de Italiaanse stad: eeuwenoude kathedraal, slenteren door de hippe winkelstraten en musea met beroemde schilderijen ... Anyway, wij hebben ons prima vermaakt in het stadspark, het restaurant waarbij alle gasten plaatsnemen aan één stamtafel, en het hippe Skitsch waar we onze bestekset hebben kunnen uitbreiden.

Weer thuis was Mike alvast begonnen met het klaarmaken van de tuin voor de zomer. Volle vuilcontainers, oververhitte hogedrukspuit en een akelig trieste beplanting. En vandaag was 'ie daar. Onze pad Ed. Maandenlang geslapen onder een stapel bladeren. Alsof er nooit bijna een Elfstedentocht was geweest. Nog een beetje suf waggelde Ed door de tuin over het pad. Heerlijk opgewarmd door de lentezon kwam hij weer bij zijn positieven en dreef zijn instinct hem weg van zijn veilige holletje. Vast op weg naar één of andere vijver om te zorgen voor zijn nageslacht.

En wat nou als Ed, Edwina blijkt te zijn...