Hermitage

Zo, die is in de pocket. Onze eerste cadeaubon van het verjaarsfeestje hebben we verzilverd. Het was de bedoeling deze samen met Evert en Ingrid te 'benutten' maar madam had een overvolle agenda. En de tentoonstelling wacht niet hoor. Dit zijn de laatste weken van Aan het Russische hof in de Hermitage Amsterdam dus we hebben er maar een mannenuitje van gemaakt. Ondanks wisselende berichten van de weergoden (wat is het nou; wel of geen weeralarm) besloten we afgelopen zaterdag toch maar te gaan. En het was de moeite waard. In tegenstelling tot eerdere pogingen van Mike en mij, was er dit keer door het gure weer geen wachtrij dus al snel zaten we ons koude lijf te warmen aan de cappucino van de Hermitage.

Eenmaal binnen in de zaal werd ik al meteen op de vingers getikt toen ik me strategisch voor een vitrine opstelde. Want ook al mag je in het Louvre fotograferen; hier doen ze niet aan bij de Hermitage. Het was een mooie overzichtstentoonstelling van het hofleven van de tsaren in de 19e eeuw. Met indrukwekkende gewaden, uniformen en schilderijen. Werkelijk prachtig versierde baljurken die allemaal met de hand waren geborduurd (arme ziel die dat klusje moest klaren). Kleurgebruik, patronen en sleeplengte waren allemaal voorgeschreven door protocol. Voor de heren waren rijkelijk versierde uniformen beschikbaar met handige 'lusjes' voor het aanhangen van de medailles. Beide geslachten plachten zich in korset te hijsen dus het leek alsof iedereen in het oude tsarenrijk met wespentailles rondliep.

Voor de gelegenheid had het Russische Staatsmuseum Hermitage naast de tsarengarderobe ook de troon beschikbaar gesteld. En dat mag een unicum heten want deze staat normaliter alleen in de troonzaal in St. Petersburg en wordt niet uitgeleend. Wat opviel was het gebruik van de tweekoppige adelaar. Dit symbool voor de reikwijdte (beide zijden van het rijk) en status van de macht waren we namelijk ook al tegengekomen bij de Duitse en Oostenrijkse keizers. Allemaal zien ze zichzelf als opvolgers van de oude Roomse keizers. In het midden van het wapen hadden de tsaren een afbeelding van St. Joris (St. George) die de draak versloeg. Hij is de beschermheilige van de tsaren en St. Petersburg. Tot zover de geschiedenisles. ;)

Bij de schilderijen kwamen we ook nog 'onze' Willem II en Anna Paulowna (Pavlovna, dochter van tsaar Paul I) tegen. Zij schijnt de grote sponsor te zijn van de huidige juwelencollectie van de Oranjes. En de ruime collectie oude meesters die de Russische Hermitage in bezit heeft, zijn aangekocht via Anna Paulowna omdat de Oranjes op zwart zaad zaten.
Een beetje morbide misschien maar ik had gehoopt iets meer te weten te komen over de nadagen van de tsarenfamilie die door de Bolsjewieken zijn vermoord. Daar ging het hier duidelijk dus niet om. Het was één en al pracht en praal. Ach, echt erg was dat ook niet want ik moet natuurlijk een reden hebben een keer naar St. Petersburg af te reizen.

Nadat Pierre zich bij ons had gevoegd zijn we gaan eten in een heerlijk Italiaans restaurant. Een Amerikaans gezelschap wat naast ons zat werd uitgebreid door Pierre - als surrogaat-Texaan - geadviseerd. We raakten al snel in een geanimeerd gesprek waarvan ik me afvraag of alle aanwezigen in het restaurant de luidruchtigheid die ermee gepaard ging kon waarderen. Na het dineetje konden we in ieder geval één van het Amerikaanse gezelschap verleiden nog een afzakkertje in de kroeg te nemen. Dat werden er uiteindelijk iets meer dus Peter (zoals hij bleek te heten) ging ruim na enen pas terug naar het hotel. Hij werkte als crew member voor een luchtvaartmaatschappij maar ik heb niets gehoord van ongelukken op zondag dus dat lijkt allemaal nog goed te zijn gegaan.