Vier kruisjes

Een klein kamertje was het. Met een stapelbed voor mijn broers, een smalle loopruimte en dan een bed voor mij. Mijn zussen sliepen op de andere kamer en mijn ouders op de overloop. Flarden verre herinneringen met grote gaten. Die paar weken in een caravan bijvoorbeeld omdat we eindelijk een douche in huis kregen. Lopend naar school met mijn broers en zussen langs de zurige lucht van de Senzora fabriek. Spelen op de kleuterschool waar zuster Theresia (jawel, katholiek hè) zich over me ontfermde en na de verhuizing bij de strenge zuster Rosa. Televisie kijken op woensdagmiddag deed ik bij mijn eerste vriendje in de nieuwe buurt want zij hadden kleurentelevisie. Bomen klimmen en verstoppertje spelen op de begraafplaats was natuurlijk superspannend. Spelen deden we ook op straat - natuurlijk zonder rijen auto's in het speelveld. En af en toe was er een plechtige dierenbegrafenis met Simone. Maatschappelijk betrokken waren we al vroeg zal ik maar zeggen.

Naar de 'grote' school ging ik op de fiets. Eerst een bescheiden rit van 10 kilometer om mijn groene vingers te trainen en later ging ik de uitdaging echt aan en beet ik me vast op 20 Apeldoornse kilometers. Voor de beweging hoefde ik het niet te doen want zo'n 10 uur per week stond sport op het programma. Met gammele knietjes en een versleten rug als resultaat maar mijn leven speelde zich voornamelijk binnen de sport- en muziekvereniging af. Naast een leuke schooltijd in Apeldoorn lonkte het uitgaansleven. Dus dat betekende op de fiets naar het IJsselhotel of de plaatselijke discotheek in Emst of - nog beter - met de auto naar Dieka in Markelo. Als afsluiting van het weekend spraken we op zondagavond af in Boode in Bathmen. Aan gezelligheid geen gebrek want bij ons thuis werden de matrassen voor logees uitgestald. Of ik toog zelf met een rugzak naar een slaapadresje. In mijn oor zoemt nog een vergeten hit.

Op een dag belden verschrikte vrienden me op. Waarom ik nooit had gezegd dat ik naar Duitsland ging verhuizen. Hè, wat? Mijn zusje stond aan de wieg van dit verhaal. Deze meneer ging namelijk studeren. En dat doe je dan natuurlijk niet in Deventer. Nee, de landkaart erbij gepakt en Culemborg ontdekt. ('Oh, het klonk zo Duits'). Na een legendarische vakantie in Renesse met zo'n 20 vrienden begon het echte leven. Dat wil zeggen op kamers bij macro-biotische kunstenaars, een manisch depressieve alcoholiste en tot slot de trotse bewoner van de goedkope zolderetage in een herenhuis. Kraakpand, dat wel. Gek dat het studeren in je herinnering niet zo prominent aanwezig was, al hebben we daar met een stel vrienden heel wat nachtelijk uurtjes aan besteed. We leefden van feestje naar feestje. Omdat het Halloween was. Of Kerst. Of de langste dag van het jaar. Of de 4e zaterdag in een maand. Na een collecte onder de feestvierders hebben we de buurt menigmaal op stelten gezet. Het werd pas gênant als oom agent je ging groeten bij de supermarkt terwijl jij de lege flessen inleverde...

Genoeg gespeeld moet ik gedacht hebben. Dus eerst de hond en daarna het vriendinnetje over laten komen en hokken in een beschaafd appartementje in het centrum. De laatste loodjes van de studie afgewerkt en hup aan het werk. Al tijdens de studie bij Luxaflex en daarna bij een internationale verf- en buizenfabriek. Dat smaakte al gauw naar meer; dus een nieuwe uitdaging gezocht zoals dat dan heet. Het vriendinnetje weer netjes thuis afgeleverd en toen binnen de ICT wereld aan de slag als personeelsboer. Volle dagen met 10 sollicitanten waren geen uitzondering. En schikte het niet naar kantoor te komen? Dan zocht ik de sollicitant wel op bij een restaurant langs de snelweg. Een stapel visitekaartjes is stille getuige van de ene na de andere organisatiewijziging. De oude vrienden bleven ook niet hangen dus om hen te bezoeken was het tripje naar Aruba mijn eerste legendarische 'echte' reis. Paniek aan boord bij de crew omdat ik vlak voor de landing van mijn graat ging door het drukverschil in de cabine. Dat weten we dan ook weer.

In een vlaag van verstandsverbijstering had ik Culemborg ingeruild voor Tiel als woonstee. In een knus huisje bij het centrum deed ik nu echt mee aan de grote-mensen-wereld. Vriendje had zich aangediend en de Betuwse klei ontvluchtend gingen we de KLM sponsoren. Globetrotten in goed Nederlands. Gewapend met de nodige sprays tegen de luchtdruk in het vliegtuig werkten we onze eigen atlas af. Europa en het caribische gebied. Noord-Afrika en achter het pas gevallen ijzeren gordijn. Verschillende steden in de V.S. en Mexico. En nog zo'n lange lijst af te werken.

Mijn lieve Blacky had bijna het 16e jaar volgemaakt voor ze het genoeg vond. Na een paar jaartjes zonder maatje begon het toch weer te kriebelen dus moest er weer een hond komen. Dan zeiden ze dat ík ADHD had... Onze vizsla Áfonya was pas een echte wervelwind. En net toen deze 'drama queen' de rust gevonden had, vonden we het tijd voor een zusje. Hond 2 diende zich aan. Xara was ons Hongaarse souvenirtje. Als Engelse pointer de aristocratische completering van ons huishouden.

En dan schrik je wakker met vier kruisjes achter je naam. Zoveel te doen en zo weinig tijd.