De schaduw van de wind

De eerste dagen van de zomer van 1945 regen zich aaneen en we wandelden door de straten van een Barcelona gevangen onder een asgrijze hemel, met een waterig zonnetje dat over de Rambla de Santa Mónica stroomde als een guirlande van vloeibaar koper.
"Daniel, wat je vandaag zult zien mag je aan niemand vertellen". waarschuwde mijn vader. "Zelfs niet aan je vriend Tomás. Aan niemand."

Zo begint het boek De Schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón waarin ik van de week ben begonnen. Helemaal mijn stijl. Beetje mysterieus, thrillerachtig en op een mooie beeldende manier geschreven over het volwassen worden van een jongen, op zoektocht in de tijd van Franco. Zelfs in de stijl van andere favorieten als Isabel Allende en Gabriel García Márquez. Voor de lezers onder jullie een absolute aanrader al lijden je nachtrust en huishoudelijke verplichtingen er wel behoorlijk onder want het boek moet snel uit.

Nog ff een Xara update. De wond is mooi genezen en sinds een paar dagen kan ik pas zeggen ook goed dicht. Van de batterij aan hechtingen zijn er nog maar een paar over. Ik kan haar er niet op betrappen dat ze aan haar poot zit, dus ik neem maar aan dat dit door het lopen is gebeurd. Lijkt geen kwaad te kunnen. Ik zal volgende week weer langzaam beginnen met madam te laten rennen want ze bruist van de energie. Moet nodig een beetje stoom afblazen.