The Friendly Island

De voortuitgang heeft onze landsdelen in De West nog niet helemaal bereikt want ondanks mijn brave voornemen kon ik jullie geen update geven van de belevenissen in St. Maarten. Men had daar nl. nog geen GPRS verbinding. Dus dan maar in één blog en ga je er maar even goed voor zitten.

Na een warm ontvangst door Danny, Carl, Bertus, Arthur en Julia hadden we de luxe dat we opgedeeld in drie auto's naar het hotel werden gebracht in Maho Bay, vlakbij het vliegveld. En dit laatste hebben we geweten want de start- en landingsbaan lag naast het hotel, evenals het strand. Eerste klas plaatsen dus Mike had zijn hobby 'vliegtuig spotten' ontdekt. Carl ging helaas 's avonds alweer naar Curaçao dus die hebben we maar kort gesproken.

Het eiland zelf is erg mooi en je werd inderdaad overal vriendelijk en gastvrij behandeld. Wel een echte Amerikaanse enclave. Prachtige vette Yankee's in vol ornaat op het strand: dat wil zeggen voor de heren een short tot over de knieën met baseball cap en de dames opgemaakt en met juwelen in de zon.

Zo'n ruim gezelschap was wel gezellig hoor want zowel Danny en Luduina als Bertus, Arthur en Julia hebben ons met uitstapjes verblijd zodat we het eiland konden ontdekken. De Franse kant (St Martin) is de grotere helft van het eiland en ook echt een ander land. Als departement van Frankrijk wordt hier voornl. Frans gesproken of 'Allo, allo'-Engels. Wel lekker eten want zeker aan deze zijde was er volop keuze uit de Creoolse keuken. En ook op de rest van het eiland was aan de caloriëen gedacht want aan alcohol en hamburgers geen gebrek. We hebben alle stamtenten bezocht dus vanaf morgenochtend weer braaf naar de sportschool.

Erg leuk was ook de openluchtbioscoop. Dat wil zeggen, een groot scherm met beamer, strandstoelen en DVD speler. Helemaal legaal was het niet want de waarschuwing dat je niet in gezelschap mocht vertonen kwam gewoon voorbij. Wel jammer dat je niet werd bediend dus moest je 'Meet the Parents' onderbreken voor het halen van een drankje (en Amerikaanse toeristenprijzen hadden hier ook al z'n intrede gedaan).

Op eigen houtje naar de hoofdstad Philipsburg was ook een belevenis. Anderhalve dollar (werd meer gebruikt dan de Antilliaanse gulden) en je werd in een Japans personenbusje voor 12 personen gebracht. Voordeel hiervan is dat ze heel frequent gaan en je dus nooit lang hoeft te wachten en het hop-on, hop-off is. Dus geen vaste haltes. Niet dat de stad op zichzelf de moeite was, veel juwelen, electronica en rotzooi. Wederom gericht op de Amerikaanse cruise toerist.

Tussendoor zijn we naar Anguilla geweest, een Engels eiland, en naar Saba, The Unspoiled Queen. Zie: betreffende blogs.

Leuke trip was ook het ritje te paard samen met Co langs Simpson Bay door de wildernis. Een beetje tam ritje want er was nauwelijks ruimte aan te sporen en er vandoor te racen. Wel leuke uitsmijter omdat de paarden nog even gingen zwemmen in zee; met ons erop wel te verstaan!

Helaas, zoals aan alle goede dingen kwam ook aan deze reis een spoedig eind. Bertus dank aan de goede gids (blij dat ik Anguilla heb overleefd met dat links rijden) en Danny & Luduina muchos gracias por sus hospitalidad!