Donkere herfstdagen

Gure oostenwinden, beukend op je huis terwijl je geniet van een hete chocola (met Cointreau natuurlijk). Blaadjes, dansend in de wind terwijl een flauw zonnetje door de kale bomen schijnt. Een dik boek die zo spannend is dat je alles en iedereen om je heen vergeet (sorry dushi). Sommigen kunnen zo mooi spreken over het mooie aan de seizoenen zoals we die kennen in Nederland. Nou ik heb de andere kant ook weer gezien en ben het eigenlijk alweer zat. Gisteren waren we gehuld in een mistige depressieve deken die zo lekker kan blijven hangen omdat we hier tussen de rivieren zitten. Te koud om zonder handschoenen te fietsen, wat toch moest gebeuren want de hondjes moeten ook nog wat beweging hebben. Vandaag is het zo donker dat we de lampen binnen aan moeten hebben om zonder geleidehond van de kamer naar de keuken te komen. En laat ik nu uitgerekend vandaag de bijzettafeltjes onder handen moeten nemen om ze te voorzien van een beschermlaagje. Wil volgende week op mijn verjaarsborrel natuurlijk wel blijvende herinneringen maar niet in vorm van kringen op mijn tafels. Pffh.

Tot overmaat van ramp hebben we ontdekt dat de garage lekt. Niet een beetje van fonkelende dauwdruppeltjes, bengelend aan de balken. Nee, tuurlijk niet. Als we het doen, doen we het goed. Druipend plafond, kletsnatte motor die eronder staat waarvoor we natuurlijk ook geen andere plek hebben en een drietal plassen op de grond waar ze in Finland jaloers op zouden zijn. Wordt dus weer gedoe om een goede aannemer te vinden die tijd heeft voor Pasen volgend jaar en ook nog een beetje betaalbaar is.

Nee dan de files, don't even go there! Heb de afgelopen weken meermalen aan mogen sluiten in de rij. 'Komt door het slechte weer' zeggen ze dan. Iets wat ik nooit begrijp want de weg ligt er hetzelfde bij, door het harde rijden kan het niet komen want er stond toch al file (...) en slecht weer hebben we hier zo vaak dat je zou aannemen dat mensen daar toch ook wel eens aan gewend raken. Donderdag 2½ uur in de auto en zat nog maar bij Utrecht, halverwege dus! En het tijdstip op de dag maakt ook niet meer uit hoor want ook vrijdagmiddag 13:30 uur moest ik uitwijken naar een andere route om thuis te komen (en met mij zovele anderen die schijnbaar dezelfde sluiproutes rijden).

Ben net terug uit Mexico (eh ja, aan het digitale fotoalbum wordt hard gewerkt) maar om nu weer een halfjaar te wachten tot de volgende vakantie vind ik ook niks. Wacht es, Mike had toch nog geen vakantie gehad? En als hij dan aandringt om voor de Kerst nog even dag of 10 ertussen uit te gaan naar Curaçao zal ik niet al te veel tegensputteren. Geregeld dus. Woendag 7 december stappen de heren op.

Ja, lekker hoor die donkere dagen.